Deur Christus Alleen - AH Bogaards

van het heel-al nu slaat. En God zij erom geloofd, - in het groote uur-van-betaling, dat heden
aanbreekt, is Christus zóózeer van de betalings-wet vervúld, dat Hij zelf de schade gaat
herstellen, al is het ook maar aan een slaaf, de schade, welke Zijn leerlingen hebben aangericht.
Nu gaat het groote licht aan Malchus, dien gebondene, verschijnen.
Malchus staat nu tusschen twee priesters in: den priester, die officiëel erkend wordt, Kajàfas, èn
dien anderen Priester, wien alle recht ontzegd wordt, doch die heden priesterlijk voor hem staat,
zegenend, waar hij gevloekt wordt, genezend, waar Hij geslagen en gedreigd wordt, bloed
respecteerend bij een slaaf, terwijl men het Zijne nemen gaat. Heeft Kajàfas ooit zóó gedaan
Och, terwijl Kajàfas in al die jaren, waarin Malchus hem dient, niet in staat geweest is, eenig
licht door Malchus' wolken heen te doen breken, daar komt nu die ongekroonde priester
Christus, en nauwelijks heeft Hij Malchus op Zijn weg gevonden, of Malchus wordt gezet in den
bijna vollen glans van de messiaansche zon. De zon ging hem op, toen hij wellustig een barrière
opwierp tegen den Nazarener.
Want Jezus van Nazareth zegt niet: "het is maar een slaaf, en daarbij is het maar een oor." Neen,
Hij kent geen kleine wonden, en Hij kent ook geen kleine menschen. Zie, Hij gaat op Malchus
af, spant Zijn krachten in, zet Zijn hart op den Vader, komt in actie door de energie van het
koninkrijk der hemelen, en verricht dan een wonder aan Malchus: want Hij raakt hem aan, en
zoo geneest Hij hem.
Nu moeten wij niet op wereldsche wijze op dit wonder letten.
Ook wij zijn geneigd, juist dit wonder als van minder beteekenis te achten. De stichtelijke
litteratuur van vele eeuwen is er, om dat te bewijzen. Op den eersten indruk afgaande, zeggen
ook wij - en op dat oogenblik nemen wij Kajàfas' logica over! -: "het is maar een slaaf en het is
maar een oor." Het zou de moeite waard zijn, |417| na te gaan, hoe vaak er gepreekt wordt en
gepreekt is, en geschreven, over de ándere wonderen van Jezus, in tegenstelling met het aantal
malen, dat over dit wonder afzonderlijk de gedachten van de belijders gaan of gingen. Wij
zouden ontdekken, dat het wonder, aan Malchus verricht, de aandacht veel minder heeft geboeid
dan alle andere teekenen van Jezus.
Niettemin, een dergelijke taxatie van het wonder is wereldsch. Dat is te zeggen: zij beoordeelt
het inwendige naar het uitwendige en het verborgene naar hetgeen voor oogen is.
Wij mogen daaraan niet meedoen.
Immers, een wonder van Christus is altijd wonder. Of Hij nu een berg in zee zet, dan wel een oor
op zijn plaats brengt, of Hij nu stroomen afdamt, dan wel bloedvaten, indien Hij dat doet langs
den weg van het wonder, dan is de kracht, de energie, de wilsbeschikking, het geloof, het
geestelijk geweld, dat Hij oefent, in beide gevallen volkomen gelijk. Is de wind minder geweldig,
wanneer hij een huis omver werpt, dan wanneer hij een stuk papier uit een vuilnisbak omhoog
dwarrelen laat Zoo vragen wij ook: is Jezus' wondermacht minder geweldig, wanneer Hij een
doode uit het graf trekt, dan wanneer Hij het bloed op zijn plaats dringt in een gapende wonde
Geloof van Christus is en blijft gelóóf; en kracht van Christus is en blijft kracht. Zijn gansche
ziel moet Hij, als Middelaar, zetten op Zijn Vader, als Hij kracht van zich uit laat gaan,
onverschillig, op welk object die kracht zich richt.
Daar komt trouwens nog bij, dat dit wonder het laatste is, dat Jezus deed in vernedering. Van nu
af aan zal men geen wonderen meer van Hem zien, totdat Hij den geest gegeven heeft. Dit laatste
wonder nu, mogen wij het vergeten, of veronachtzamen Is dat soms "stichtelijk" Is het zelfs
ook maar bewijs, dat wij de conceptie van het drama hebben aangevoeld, het drama van Christus'
leven Och, wie ook maar even iets geloofd heeft van den verheven stijl, en van de goddelijke