Deur Christus Alleen - AH Bogaards

wegkruipt in de slavernij, door achter Rome's zwaard weg te schuilen, dan ligt het geheel en al in
de lijn van deze sombere slavernij van heel Israël, wanneer van den hoogepriester Israëls ook een
slaaf uitgestuurd wordt, om den Vredevorst en den Vrijheidsheld en den Slavenbevrijder
gevangen te nemen, en te dooden. Israël, priester met priesterslaaf, hoog en laag, de vrije in
naam en de onvrije, heel dat volk der Joden is op dit uur bezig den strop, die reeds om eigen hals
ligt, nauwer aan te halen.
De komst van den priesterslaaf in de bende, die den Vorst van het jubeljaar komt binden, is een
volkomen passend moment in den somberen optocht van slaven en dooden. Het is ijselijke
ironie: de priester gaat met zijn slaaf den tyran van Rome te hulp roepen tegen den Vorst van het
vrederijk; de slaaf vangt den Slavenlosser.
Maar aan Malchus, dien gebondene van Kajàfas, zal heden een licht opgaan. De priesterslaaf zal
heden een groot licht zien. Hij komt wel, hij komt wel om het licht van de kandelaar weg te
rukken, want dat behoorde immers bij het wézen van de slavernij, dat hij met zijn heer, zijn
slaafschen heer, tegen zijn eigen vrijmaking zich verzet. Maar het licht van Christus zal hem toch
in de oogen stralen en de wet van het Jubeljaar zal hem toch ontdekt worden. Een licht, zoo
groot, zoo schoon, gedaald van 's hemels troon, straalt slaaf bij slaaf in de oogen f. En de
sidderingen van de geboorteweeën van den nieuwtestamentischen dag zullen heden |415| den
verschrompelden epigoon van het Oude Verbond aangrijpen en verbaasd doen staan, of hij wil of
niet. Het zal vannacht voor Malchus vreemd zijn: de wind van het rijk der hemelen, van het
messiaansche rijk, zal langs hem heen strijken, hij zal hooren zijn geluid, doch niet weten,
vanwaar hij komt, noch waar hij heengaat g.
Tenzij de slaaf begint te hooren!
Van licht en van vrijheid gesproken, - het is zoo: in het begin was er weinig, dat er op leek.
Want toen de bende Jezus dreigde gevangen te nemen, ontvlamde de verbeten woede van de
discipelen, en plotseling flikkerden daar zwaarden in den duisteren nacht. Ook Petrus begint met
zijn mes, of zwaard - precies weten wij het niet - er op in te slaan. Ondanks Jezus' vermaningen,
reeds in de Paaschzaal uitgesproken, stellen de discipelen uiterlijk geweld tegenover uiterlijk
geweld.
Maar wanneer in het tumult Petrus ook Malchus raakt, en wel zóó gevoelig, dat diens oor
afgeslagen wordt, dan komt de Meester tusschenbeide. Hij zegt tot de discipelen, dat zij het
zwaard in de scheede moeten steken, en hun messen op moeten bergen; want wie het zwaard
eigenmachtig neemt, zal er door vergaan h. Een zwaardslag, los van het recht, wondt en doodt
wie het zwaard hanteert. En bestraffend zegt Christus tot Zijn leerlingen, dat zij de bende moeten
laten begaan, omdat dit het uur is van den wil des Vaders over den Menschenzoon.
Tot zoover spreekt Christus Zijn woord.
Volgens menschen-maatstaf heeft Hij daarmee reeds genoeg gedaan. Men zou Hem "officiëel"
niets hebben kunnen verwijten, wanneer Hij het bij dit woord der vermaning gelaten had, en op
deze manier zich van Malchus' verwonding had afgemaakt.
Maar Jezus vraagt niet wat het weinige is, waarmee Hij volgens menschen-recht volstaan kan,
want voor Hem is slechts het goddelijk recht wetgevend. En dat goddelijk recht heeft altijd het
woord aan de daad verbonden. Voor het goddelijk recht is de Knecht des Heeren niet klaar,
wanneer Hij enkel maar een woord spreekt om Petrus te bestraffen. Neen, de leermeester heeft in
wat zijn |416| leerlingen doen, een obligatie tot de daad te Zijnen laste te erkennen. Het nachtelijk
uur van Gethsemané is het uur der groote betaling. Het is betaling, betaling,
al wat de groote klok