Deur Christus Alleen - AH Bogaards

slavernij.
Indien nu Kajàfas priester geweest was, gelijk hij er een wezen moest, dan zou óók aan dezen
slaaf de liefde van God, den Christus-zendenden God Israëls, zijn bediend, die liefde, welke de
vernedering der slavernij tempert door het evangelisch licht van "Gods vriend'lijk aangezicht." d
Daar was trouwens voor Kajàfas reden toe, niet alleen omdat hij, van Godswege, priester was,
priester bij de gratie Gods, maar óók omdat in zijn tijd de kwestie van de slavernij inderdaad
onder de menschen een kwestie begon te worden. Immers, het joodsche partij-wezen van die
dagen kende ook een groep, die den naam droeg van: de Esseners. Onder de vele reglementen
van het onderling verkeer der Esseensche secte, was ook een bepaling, dat de Esseners de
slavernij hadden afgeschaft. Die afschaffing was gebeurd uit overweging van zedelijken aard. Zij
meenden, dat, waar de liefde ieder tot vrijwilligen dienst aan den ander verplicht, slavernij en
lijfeigenschap verdwijnen moesten. Ongetwijfeld hebben de Esseners op dit punt een gedachte
gegrepen, en in een wettelijke bepaling vastgelegd, een gedacht, welke eenerzijds een gezonde
toepassing was op de prediking van het Oude Testament, en anderzijds een schemering was van
het |413| nieuwtestamentisch licht, dat in Christus over de wereld uit zou gaan; als, in den vollen
zin van het woord, de slavernij geheel verdwijnen zal.
Wanneer nu op Israëls eigen bodem zulk een ethiek gepredikt wordt, dan gaat dit toch
inzonderheid den priester, den hoogepriester, aan! En als Kajàfas onder zijn bewind de Esseners
op ziet treden, dan móet hun theorie omtrent de slavernij hem wel dezelfde vraag voorleggen, die
ook reeds het Schriftonderzoek hem diende voor te leggen: déze vraag: wat hij doen wil met de
slaven En ook: hoe hij als priester metterdaad antwoorden, reageeren, zal op de moraal der
Esseners; hoe hij, de officiëele opper-priester en leeraar der wet, de vrijheidsgedachte, welke de
Esseners in eigen kring uitwerkten, dan op zijn eigen manier, overeenkomstig de schaduwachtige
wetten, die aan slaven een jubel-jaar toezeiden, kon vervullen en openbaren
Evenwel, Kajàfas denkt daar niet aan. Misschien pocht hij wel met verheffing van stem, dat hij te
verlicht is en te breed van visie, dan dat hij aan de Esseensche "liefhebberijen" beteekenis
toekennen zou. Hij houdt dan ook rustig zijn slavenstoet er op na. En, - men moet billijk zijn in
zijn beoordeeling: inzóóverre kan men van Kajàfas geen kwaad zeggen, meer dan van de
anderen in zijn tijd. Alleen maar, wat doet Kajàfas met het actueele vraagstuk, met het bijbelsche
vraagstuk, van de plaats der slaven in het menschenleven
Ach: nu komt er een tragisch moment tusschen Kajàfas en zijn slaven: Kajàfas kàn niet aan zijn
slaven het evangelisch licht, d.w.z. het messiaansche licht, het licht van de wet van het jubeljaar,
bedienen. Want hij zelf is er stekeblind voor. Hij staat vlak bij den Messias, maar hij ziet Hem
niet, en kan dus ook niet naar Hem wijzen als naar den grooten Inleider en Inluider van het
jubeljaar der vervulling, dat aan Gods gebondenen opening geeft der gevangenis e.
En zoo is het geschied - en het was de dwingende logica van het feit en van de zonde - dat
Kajàfas ook een slaaf laat meegaan met de bende, die Jezus, den Slaven-losser, gevangen moet
nemen. |414|
Dit was in alle opzichten dikke duisternis.
Hier is het Jodendom, dat het zwaard van Rome inroepen moet, om zijn eigen Messias gevangen
te nemen. Kajàfas, als hij bij Rome schuilen moet, om den Messias te dooden, vernietigt daarmee
de grondslagen van het messiaansche jubeljaar. Zijn de Joden geen slaven der heidenen
geworden En kussen zij de roede niet van hun tirannen uit Rome, liever, dan zij den Messias
erkennen, die voor al de gebondenen, de gebondenen vooral in de boeien van vloek en dood,
vrijheid belooft Duisternis, dikke duisternis!
Maar ach, daar is een schrikkele stijl in den vloek! Als die gróóte Kajàfas zelf, met zijn volk,