Deur Christus Alleen - AH Bogaards

één van deze twaalf, die Hem op Zijn gebed zijn toegekomen, Hem nu ontvalt, dan is dat voor
Jezus een smartelijk vraagstuk geweest. Wij kunnen het achteraf wel "oplossen" door het
onderscheid te stellen tusschen een "geven" des Vaders "in engeren zin" en "in ruimeren zin";
zoo komen wij er trouwens vaak gemakkelijk. Soms al te gemakkelijk. Wij kunnen ook wel
constateeren, dat Jezus toch eigenlijk niemand verloor van de in engeren zin "gegevenen". Wij
kunnen verband leggen tusschen verkiezing van eeuwigheid en wedergeboorte in den tijd en dan
zeggen: slechts waar déze twee aanwezig zijn is het eigenlijke geven van den Vader, en dan is er
nooit een verliezen van den Zoon des menschen.
Zeker, wij kunnen dat altemaal.
Zelfs móeten wij dat, wij moeten tenminste dien kant uit. Wij mogen ook nu niet rusten, eer wij
dit wondere woord van nabij bezien hebben; want wij hebben hier geen vondsten van menschen,
maar openbaringen van God. |396|
Alleen maar, het gaat nu om de lijdende ziel van Christus. En deze ziel heeft niet wat daar onder
Zijn oogen gebeurde, en hetgeen onder Zijn handen vergleed, beredeneerd uit een dogmatisch of
profetisch standpunt alleen. Neen, Hij heeft het op dit oogenblik doorleefd in den acuten strijd
van Zijn menschelijke waarneming. Het was een stuk van Zijn worsteling, om de brug te slaan
tusschen de feiten van den dag en het Woord, dat uit de eeuwigheid is. Tusschen het één en het
ander, tusschen het dogmatisch beredeneeren en het persoonlijk doorleven, willen wij geen
tegenstelling zien, maar een onderscheid willen wij toch nadrukkelijk handhaven. En daarom
was het voor Jezus' menschelijke ziel een bitter lijden, dat één van des Vaders gegevenen nu
verlóren bleek.
Dit vraagstuk spitst zich dan ook toe, juist in het ambtelijke.
Christus immers houdt, niet alleen als mensch, maar ook, en vooral als Middelaar Gods, van de
harmonie. Hij houdt van hetgeen afgerond is, van hetgeen compleet is, van hetgeen schoon is en
harmonisch.
Maar Hij moet eindigen met . . . . stukwerk te zien.
Nauwelijks is in Gethsemané in een worstelend gebed de harmonie gegrepen tusschen de
kromme dingen van den tijd en de rechte lijnen van Gods eeuwigheid, of de Judaskus plaatst
Christus weer voor het vraagstuk, hoe Hij toch aan harmonie gelóóven kan, waar Hij
Gethsemané verlaten moet met de zekerheid van een doorbroken linie, van een gescheurd geheel,
van een twaalftal, dat een elftal is geworden.
Bij dit laatste mogen wij even stilstaan.
Het is, gelijk ieder verstaat, geen toeval geweest, maar opzet, dat Christus juist twaalf apostelen
gekozen heeft. Dit twaalftal had zijn beteekenis. Het is een herinnering aan de twaalf stammen
van Israël, en ook aan de twaalf aartsvaders of patriarchen. 5) Dat Jezus juist twaalf apostelen
koos, en dat het twaalftal geen onverschillige zaak was, dat het twaalftal zelfs noodzakelijk was
voor de heilige orde van Zijn messiaswerk, is ons duidelijk, als wij |397| letten op Zijn
messiaansch bewustzijn. Dit heldere, zelfverzekerde bewustzijn van den Messias is bij de
roeping van de twaalf apostelen gansch inwendig verzekerd, dat Hij de vader is van Jong Israël,
gelijk vader Jacob met zijn twaalf zonen, de twaalf patriarchen, de vader is van Oud Israël, Israël
naar het vleesch. Als Jezus er twaalf verkiest, dan scheurt de Christus, dat wil zeggen: de
Messias, naar het recht, dat Hij heeft, uit Israëls leven een ander leven los, en maakt het vrij. Hij
verzamelt on zich, en baart uit Zijnen wil, een nieuw Israël, Jong-Israël, Israël naar den Geest,
dat niet komt met uiterlijk gelaat c, doch dat zijn wezen heeft in een inwendig schoon. Het vindt