Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Neen, het gaat om dat diepere: de Menschenzoon, èn: één van de twaalf. Het gaat hier om het
ambt van den Messias; het ambt, dat door Hem bekleed wordt, die als de Menschenzoon alle
historiën van Zijn typen in zich zelf vervuld en tot volkomenheid gebracht heeft. Men moet hier
niet zoeken naar een "analogie", die men vinden kan, of ook noteeren, in oude of nieuwe annalen
van vriendschap, doch men moet hier zoeken naar de volkomenheid en de vervulling van de
worsteling, die al de eeuwen door er geweest is, maar die in den Judaskus een zichtbaar teeken
geeft: de worsteling tusschen het geestelijk ambt van den Zoon des menschen, en de
vleeschelijke misduiding daarvan door wie niet gelooven en ook geen liefde hebben. 3) |394|
Denkt men hieraan, dan is Christus' lijden hierom zoo vreeselijk, omdat Hij als Menschenzoon
met een verraderskus in handen van moordenaren wordt overgegeven.
Want in den titel "Menschenzoon" ligt de erkenning, dat Zijn ambt als Middelaar toch de ware
menschelijkheid, het zuivere mensch-zijn geen oogenblik verkracht of op zij gezet heeft.
Door Christus op aarde te zenden heeft God Zich geopenbaard in menschelijke gedaante, en Hij
heeft Zijn goddelijke eischen, en Zijn goddelijke wet, en al wat goddelijk is, onder menschen
gehandhaafd door een mensch, en deze mensch is nu de Zoon des menschen. Hij is geen
vreemde, die aan de menschen niet vertrouwd kan zijn. Hij loopt niet rond als de groote
Exceptie, die automatisch iedereen profaan maakt, behalve zich zelf; Hij is geen lichtstreep,
door een donkeren nacht van menschelijkheid heen trekt, alleen nog maar om den nacht nog
duisterder te maken, - neen, Hij is de Menschenzoon; niets menschelijks is Hem vreemd, ja, -
want dit laatste is enkel maar negatief - alle wezenlijke menschelijkheid is aan Hem eigen.
En nu is dit het lijden, dat Judas niet God als God, maar God zelf in de gestaltenis van den
Menschenzoon, verkoopt met een kus. Het verschrikkelijke is, dat hij simuleert in het eigen uur,
waarin God Zijn heerlijk wezen in den Menschenzoon wel bedekt heeft, doch zonder eenige
simulatie; alleen maar om zich aan de menschen te geven als een hun vertrouwde, als den
Menschenzoon.
Niet alleen echter wordt hier de menschheid in Christus beleedigd en gehoond.
Wanneer de Menschenzoon de ambtsdrager is, dan wordt ook Zijn ambt door Judas beleedigd.
De Judaskus is het kruis voor het ambtelijk bestaan van Jezus Christus, tot op dit oogenblik. De
Judaskus is evenals het kruis de dwaasheid en de ergernis in het messiaansch, het ambtelijk
bestaan van Jezus Christus.
Want dit was wel het scherpste in het contrast, dat Jezus pijnigt: Judas was een gegevene des
Vaders, en hij heeft Hem toch verraden. |395| "Uit degenen, die Gij mij gegeven hebt, heb ik
niemand verloren dan den zoon der verderfenis." 4) Dit is de troostelijke vorm, waarin Jezus het
bezit van de elf tegenover het verlies van dien éénen stelt. De Heiland beziet dan ook het
vraagstuk van het verlies van dien éénen van menschelijke zijde. Hij beredeneert het geven van
den Vader niet uit het standpunt van Gods besluit, maar uit Zijn eigen waarnemingsstandpunt als
mensch, in den tijd. Maar, juist op dit menschelijk standpunt, blijft toch het vraagstuk als
vráág-stuk staan voor Jezus: dàt er dan toch één van de "gegevenen" des Vaders voor Hem
verloren is. Hij wist dat allang, maar de kus van Judas heeft daarop het zegel gezet. Dit is dan
ook Christus' lijden geweest.
Weer begint nu het moeizame spel: Hij moet, in de veranderlijke en wisselvallige vormen van
den tijd, gelooven aan de onveranderlijke trouw en den vasten raad, die daar is in Gods
eeuwigheid. Het verband tusschen die twee mag Hij gelooven, maar Hij kan het niet zien. Jezus
heeft gebeden, vóórdat Hij de twaalven riep; reeds eerder herinnerden wij daaraan. En als dan
die