Deur Christus Alleen - AH Bogaards

e. Vgl. Psalm 86:11.
f. Vgl. Jakobus 1:5.
g. Vgl. Matteüs 5:8.
h. Vgl. Matteüs 5:4.
i. Vgl. Pieter Cornelis Boutens (1870-1943), het gedicht 'Sterrenhemel' in de bundel Vergeten
liedjes.
HOOFDSTUK XXIII.
De schending van de harmonie: het ronde getal gebroken.
En als Hij nog sprak, ziedaar eene schare; en één van de twaalven, die genaamd was Judas, ging
hun voor, en kwam bij Jezus om Hem te kussen.
En Jezus zeide tot hem: Judas, verraadt gij den Zoon des menschen met een kus
LUKAS 22 : 47 en 48. a
CHRISTUS is nu gereed, om de menschen te ontvangen. Hij heeft met God, Zijn God, den strijd
volstreden; het offer is reeds geweest in de vierschaar Gods, toen niemand toegelaten werd. En
nu op de tafel van de eerebiedingen aan God de ziel van Christus zich heeft geboden, nu is het
offer geschikt in het openbaar te worden gebracht.
De menschen mogen nu komen; ook in het openbaar zal Christus de overheden en machten,
uitgetogen, ten toon stellen en over hen triumfeeren b. Hij heeft eerst in de verborgenheid hen
overwonnen. Nu komt de groote Publicatie: God staat in de lucht; het onweer barst los. De
menschen mogen komen.
Nu, ze komen daar al aan.
Ze komen met zwaarden en knuppels, en zullen den profeet van Nazareth nu eindelijk vangen
gaan. Ze hebben er één, die hun den weg wijst. Het is Judas.
En Judas is één van de twaalf.
Dat laatste wisten wij al. |391|
Maar toch, de evangelisten hebben het er nog eens duidelijk bij gezegd.
Niet, dat hun lezers het ook nog niet wisten, want het had al met zooveel woorden gestaan in het
evangelie. Maar de evangelisten zeggen het nog eens: Judas was één van de twaalf. Want juist dit
ééne, dat Judas één van de twaalf was, is het in bizonderen zin geweest, waar het hier op
aankomt. Het is niet een van de vreemden, of van de half-naastbestaanden, maar het is één van
de twaalf, één uit den saamgelezen kring der aller-intiemsten, die Jezus heeft overgeleverd in de
handen van zwaarddragers en knuppelzwaaiers.
Het vervolg van de historie is welbekend. Zonder precies de volgorde van de gebeurtenissen te
ontleden (volkomen zekerheid zal men toch wel niet krijgen) vergenoegen wij ons met de
mededeeling, die uit de evangeliën volkomen duidelijk is: dat Judas onderweg een
herkenningsteeken afgesproken heeft met de moordenaren, aan wie hij de plaats wijst, waar
Jezus, naar gewoonte, verblijf hield. In dit nachtelijk duister was het voor deze deels vreemde
soldaten, uiterst moeilijk Jezus te grijpen, indien Hij niet gegrepen zou willen zijn. Het gevaar
bestond natuurlijk, dat in de algemeene verwarring de Nazarener toch nog aan hun handen
ontglippen zou. Dat was al meer gebeurd. Dat Jezus "een ure" heeft, waarin Hij zich niet, en "een
ure" heeft, waarin Hij zich wèl overgeeft,
- dat hebben zij natuurlijk in de verste verte niet