Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Van nu af aan is het menschelijke in Jezus' lijden, juist door die evenwichts-positie, weer verder
van ons af. Het wordt elk oogenblik verhevener en sterker.
Maar, al worden wij bang, nietig, verlegen bij deze hooge menschelijkheid, |387| hij tilt ons, in
priesterlijke armen, naar Zijn hoogten op. Een Heiland, die het "costelijk mal" van slapers bij
Gods hellebrand kan proeven, en dàn voor hen wil sterven, die is Priester boven allen.
Want deze ironische lijder is de Borg. Hij is het, ook in Zijn ironie.
Slaapt nu voort en rust.
In dat vernederende woord stelt Jezus zich voor oogen, wat Hij ook in woorden uitdrukt, dat
Jezus' menschelijke ziel in 't lijden niets gehad heeft aan de jongeren. "De discipelen hebben
getoond niet met Jezus in het lijden één te kunnen zijn, zij hebben voor dat lijden geen waarde, er
gaat geen kracht van hen uit, bij hen is slaap en rust, Jezus heeft aan hen niets." Zij waren als
dooden in dit uur; als dooden, die wel goed genoeg zijn om hun dooden te begraven, maar die
niet sterk genoeg gebleken zijn, om in de worsteling om 't leven actief op te treden. 2)
En nu, terwijl Jezus weet, en predikt, dat Hij in Zijn zielestrijd niets heeft gehad aan de besten en
de eersten, en de hier tegenwoordigen van die de Vader Hem gegeven had;
nu Hij weet, dat zij Hem volmaakt alleen gelaten hebben, en dat zij Hem nooit verrijken kunnen,
omdat zij enkel maar brokken ellende zijn,
nu gaat Hij, in die volle wetenschap, voor hén het kruis opnemen.
Nu Hij weet, dat zij Hem niets te geven hebben, nu geeft Hij zich aan hen!
Dat is de borgtocht, en ook de wil daartoe, in opperste volkomenheid.
Laat de dooden hun dooden begraven, dat is een angstig woord; want wie is uit zichzelf geen
"doode"
Maar Christus, die de dooden aan hun doodgraverswerk laat blijven, gaat nu zèlf het leven
werven, en dat leven leggen straks in den verzonken geest der dooden, - opdat het groote
kerkhofpad, waar dooden uitvaart geven aan dooden, de rei- en speelplaats worden zou van Gods
geroepenen tot leven en tot licht.
Een borg, die zóó ironisch spreken kan, is borg nu in volkomenheid. |388|
Hier wordt het woord der Schrift verdiept, het troostelijke woord over God, die (ook nu in
Christus) mildelijk geeft en - niet verwijt f.
Zoo is dan het einde gekomen van Christus' angsten.
Het eigen einde.
Want in de heele wereld zou de ironie op zulk een oogenblik uitgesloten zijn geweest.
Laat nu ieder zich onderwerpen aan den Man van Smarten. Laat vooral ieder den Spreker der
volkomen ironie toelaten, dat hij den mensch oordeele. Laat niemand meenen, dat hij, van zijn
kant, Christus kan be-oordeelen.
Deze Ironicus bij de gratie Gods is ons te hoog en al te zeer verheven.
Wij kunnen bij deze hooge menschelijkheid al onze dappere woorden alleen maar inslikken. En
alleen maar in geloof gaan luisteren.
Maar als wij gelooven, dan zien wij Hem staan. Dan zien wij Hem vervolgens gaan. Dan gaat Hij
sterven, Hij, de ironische Man van irenische Smarten. Hij heeft de verhevenheid van hemelsche
rust op Zijn verklaard gezicht; en nochtans gaat Hij dat alles bedekken in schamelen schijn van
doffen dood. Het kruis bedekt niet alleen Zijn goddelijke, het bedekt óók Zijn menschelijke
majesteit en rust.
Hij heeft gelachen, en het was een droeve glimlach slechts: slaapt nu voort en rust. Doch dit