Deur Christus Alleen - AH Bogaards

wierp door al de sferen heen. Jezus verdraagt dit alles nu, en ziet het aan zonder eenige
lijdelijkheid, doch in volkomen rust. Hij weet het nu: voor zúlken zal Hij sterven. Hij weet het
nu, dat Zijn dood niet een ijdel offer is der vriendschap vóór de vriendschap, maar een offerande,
uit den schoonen wil geboren, om te voldoen aan het recht, door de liefde. Hij weet het nu, dat
Gethsemané en Golgotha juist hierom zoo vervaarlijk zijn, omdat de Bruidegom slechts aan een
bruid zich geven kon, die niets te geven heeft, die enkel maar ontvangen moet. Hij weet het nu,
en ziet het bij die slapende jongeren, dat er is een hemelsche ironie: het genadeverbond is, gelijk
elk verbond, tweezijdig; en toch is het ook eenzijdig, want de kerk is de schoone slaapster, die
niet eens waken kan in het uur van des Bruidegoms offer. Hij weet het nu. Hij is de Bruidegom,
die Zijn bruid zal koopen, maar die eerst in, en door, dien koop, ze tot Zijn bruid kan máken.
Slaapt nu voort en rust . . . .
Hier is de vereeniging van het hart door de vreeze van Gods naam e.
Hier is de eigen overwinning van den volmaakten mensch, die in gebeden worstelde, zóó als
nooit één geworsteld heeft.
In deze woorden betreedt Zijn hoogten, dezelfde, die in de diepte werd verbrijzeld.
Zoo is dan Christus tot Zijn ruststand gekomen.
Dat is te zeggen: nu wordt Zijn lijden zwaarder.
Want nu Hij de contrasten, die Zijn lijden en verdoemenis zullen scheppen, scherp onder de
oogen heeft gezien, nu is Hij overgegaan uit de momenten van acute angsten, in den chronischen
toestand van het lijden.
Gethsemané heeft dan ook een eigen plaats in het lijdensverhaal. |386|
Het brengt Christus, om zoo te zeggen, uit de diepte van het lijden, waarbij verstand en wil
elkander nog niet de hand in ruste konden geven, tot op de hoogvlakte van het lijden, waar de
ruststand is herkregen, en waar het lijden en zijn oorzaken voor Hem treden in de ongebroken
aandacht.
Het ironische woord, dat aan den ánderen kant staat van Zijn gebeden, teekent dan ook scherp
den overgang.
Zijn woord van ironie heeft Christus gesproken als één, die wel in ruststand stond, maar die in
deze evenwichtspositie het lijden, wel verre van het nu kwijt te raken, juist continueert. Al is
Christus in evenwicht gekomen, Hij is nog niet tot de hoogte geklommen, waar men lachen kan
als God. Hij blijft over de aarde gaan; en de contrasten, die Hem zullen blijven ontmoeten, zullen
Hem óók blijven martelen, juist, omdat Hij ze nu fel, en scherp, en levensgroot, voor de aandacht
heeft.
Het einde van de angsten van Gethsemané is dan ook de overgang tot die tweede phase van het
lijden, waarin Christus, die in Gethsemané niet zwijgen kon, wèl zwijgen kon voor Kajafas,
zwijgen kon voor Pilatus, zwijgen kon voor Herodes; en straks spreken kon tot God, spreken in
Zijn kracht: voorbidder voor de moordenaren, paradijs-ontsluiter voor een verloren ziel,
huisbezorger voor Zijn bedrukte moeder.
Dit ironische woord: "slaapt nu voort en rust," markeert den overgang tusschen deze beide
phasen van het lijden.
Voorwaar, de rust is nu gekomen, maar het lijden is er door verzwaard.
Het wordt nú chronisch.
Het wordt nu van begin tot einde een bewuste, wel-overwogen, altijd met volle aandacht
overmeesterde handeling, niet van een rustigen God, maar van een rustigen mensch, die zijn rust
krijgt enkel door geloof.