Deur Christus Alleen - AH Bogaards

in de aandacht van Zijn zieleleven schenken. En daarna zal Hij zélf zichzelf tot overwinning
leiden, door hetgeen in het strijdperk van Zijn hart verdeeld was, in God te verbinden: tijd en
eeuwigheid, begeerte en behoefte, natuur en geest, liefdeshonger en rechtsbestel, menschelijke
ervaring en goddelijk decreet. -
Zoo kwam Christus' bede in Gethsemané tot overwinning.
De vorm, waarin dit herhaald gebed ons wordt beschreven, wijst ons er op, dat Jezus al dichter
kwam bij Zijn triumf.
Eerst heeft Hij gevraagd: "laat dezen drinkbeker van mij voorbij gaan." Dit was toen naar den
vorm, de hoofdzin van het gebed. Wel volgde daarop: "niet mijn wil, maar Uw wil geschiede," -
doch, al mag dan in Jezus' ziel deze gedachte het rustpunt zijn, waarnaar Hij haakt, en waarin
Zijn geloof en liefde reeds in beginsel stand genomen hebben, toch is deze laatste toevoeging,
wat den vorm betreft, toch nog niet op de plaats van den hoofdzin gekomen.
Maar wanneer Christus voor de laatste maal bidt, dan wordt die bede zóó geformuleerd: "Mijn
Vader, indien deze drinkbeker van mij niet voorbij kan gaan, tenzij dat ik hem drinke, Uw wil
geschiede." En hier is niet slechts in de gedachte, maar ook in de ordening der woorden, dat
laatste: "Uw wil geschiede," de hoofdzin van Jezus' gebed. Het is niet meer een naderen tot, maar
een staan in den éénen wil van God.
En dat enkel door het geloof.
Want met Zijn menschelijk verstand en met Zijn aardsche waarneming kan Jezus nóg niet,
hetgeen God doet, volkomen doorgronden. Hij staat nog voor het raadsel: "indien deze beker niet
voorbij kan gaan," zoo spreekt Hij zich uit.
Doch al staat Hij voor het raadsel, - Hij heeft Zijn standpunt nu gekozen in den wil en in het
besluit van God, en daarom is de overwinning bevochten.
Deze overwinning kondigt zich ook aan.
Christus blijft niet liggen op den grond, wachtende op wat |377| komen zal, maar Hij staat op,
schudt de discipelen wakker en schikt en plooit in Gethsemané alles tot de ontvangst van -
moordenaren.
De volstrekte rust van den Overwinnaar laat zich ook vernemen in het woord, dat Hij aan de
discipelen toevoegt: Slaapt nu voort en rust.
Ontkend kan niet worden, dat deze woorden op ons aanvankelijk een vreemden indruk maken.
Zij zijn eigenlijk zóó vreemd, dat men ze dikwijls anders vertaalt, dan wij gewoon zijn. De één
legt het woordje voort anders uit, dan wij plegen te doen, en vertaalt dan: slaapt in de toekomst
maar, slaapt en rust maar later (maar nu is het tijd om op te staan). Anderen vertalen, alsof er een
vraag stond: slaapt gij nu nog voort en rust gij Weer anderen nemen de vraag weg, maar
behouden de voorstelling, volgens welke niet de bevelende, maar de aantoonende wijs gebruikt
is: gij slaapt maar voort en rust.
Wij voor ons meenen, dat in dit geval de vertaling van onze Statenoverzetting moet gehandhaafd
worden: Slaapt nu voort en rust.
Maar dan komt de vraag nog, wat Jezus hiermede zeggen wil.
Dat Hij in ernst bedoelen zou, aan Zijn discipelen verlof te geven om te blijven rusten, valt niet
aan te nemen; immers aanstonds volgt er het bevel, om op te staan, - want de vijand is nabij.
Neen, er blijft geen andere mogelijkheid over dan de uitdrukking te beschouwen als ironisch.
kantteekenaren hebben daar reeds in de verte iets van gevoeld, want zij teekenen aan: "dit zegt
Hij bestraffender wijze, gelijk men dikwijls iemand eindelijk iets schijnt toe te laten, als het te
laat is, waarvan men hem tevergeefs heeft afgemaand." Deze, reeds heel oude, opvatting van
De