Deur Christus Alleen - AH Bogaards

menschen zijn zoo groot en zoo druk, dat zij het gezicht op den Middelaar Jezus aan Jood en
Griek ontnemen. |373|
Maar wij voelen het raadsel nog dieper, zoodra we Christus daar alleen voor God bloed hebben
zien zweeten.
Hier is de ergernis niet aan den buitenkant, maar aan de binnenzijde.
Hier is Christus alleen met God geweest. Het raadsel is niet, dat een slachtoffer van menschen de
Heiland is voor menschen, maar dat een verslagene van God de groote Aanbeveling is, en krijgt,
van God. Wie Christus' bloed van God hier uitgedreven ziet, dien wordt het evangelie van zulk
een Heiland eerst recht tot ergernis en dwaasheid. Zoolang nog spijkers en hamers, van
menschenhand gedreven, het bloed uit Jezus' lichaam drijven, kunnen wij de vuist nog ballen
tegen menschen. Dat is dan ook voor menigeen een welkom surrogaat voor de berusting van het
geloof, die zij niet willen. Maar wanneer ik God zie, en den Heiligen Geest ontdek, en al de
engelen daartoe, die in Gethsemané het bloed uit Jezus halen, dan valt daar geen vuist meer te
ballen, dan is er enkel maar te gelooven. Dan wordt alles in mij tot den opstand opgezweept, of
tot het geloof geneigd.
Niet Jezus' kruis, niet Zijn gebonden handen, niet de kroon van doornen zijn de grootste
moeilijkheid, want daaraan hebben de menschen schuld.
Dat zweet van bloed, dát is de grootste moeilijkheid. Het was alleen een werk van God. Het was
het raadsel van Abraham, die zijn eigen zoon ging dooden, maar dit raadsel dan in de wolken
overgeplaatst. En in den afgrond der volmaakte wetenschap. Want Izak, Abrahams kind, wandelt
naïef den offerberg op: vader, waar is het lam f Hij zweet geen druppel bloed. Maar Christus
weet het alles. De afgronden, waarin de Opperste Wijsheid heden afdaalt, maken den Zoon niet
tot een naïeven Izak. En daarom zweet hij bloed: Vader, ik ben het lam.
Dat God zijn Zoon zóó heeft kunnen bejegenen, in 't laatste moment, vóórdat de menschen
werden toegelaten om te binden en te slaan; dat het afscheid van Vader en Zoon, eer de
menschen kwamen, bloedzweet gekost heeft, niet om die menschen, maar omdat God zoo
nameloos hard was, dat is, mijn hart, uw werk geweest, uw werk, om uwer zonden wil. |374|
Anders was het goddeloos, hiervan een woord maar te gelooven.
Nu komt daar ook een diepere klank, voor allen, die gelooven, in de vermaning tot geduld: gij
hebt ten bloede toe nog niet gestreden g. Want niemands bloed is ooit genomen in het zichtbare
van buiten af, en ook niemands bloed is uitgedreven door een onzichtbare kracht van binnen uit,
als Jezus' bloed.
Hij heeft alleen, in den volmaakten zin, ten bloede toe gestreden. Van buiten naar binnen, en van
binnen naar buiten was bij Hem de strijd, die bloed vroeg en bloed nam, het ééne edele bloed van
onzen Borg en Middelaar.
Al wat hierboven staat geschreven, zou dwaasheid zijn, als Christus enkel maar den angst had
ondergaan; als Christus' angsten alleen passief Hem aan ons lieten zien.
Maar zóó lijdt Christus niet.
Eenmaal stond er: Jezus weende (Joh. 11 : 35). Hij weende bij Lazarus' graf.
Maar, Hij weende, omdat Hij "zichzelven beroerde in den geest" (vs. 33).
Zou Hij dan in Gethsemané geweend hebben en niet zichzelven hebben beroerd
Zijn bloed is in Gethsemané door God genomen. Maar daarin een daardoor is het ook van Jezus
zelf gegeven.
Zijn bloed is genomen, Zijn bloed is gegeven, de naam des
Heeren zij geloofd h.