Deur Christus Alleen - AH Bogaards

ziel is in het bloed." c Welaan, hier wordt dan Christus' bloed en ook Zijn ziel niet slechts
genomen, maar ook door Hem zelf uitgedreven.
Indien Christus' bloedstorting enkel was een moeten onder de hand der menschen, dan zou de
ziel van Jezus in dat bloed zijn uitgegaan, maar die ziel was niet gegeven als een offerande.
Maar nu Hij zelf Zijn bloed uitdrijft door de ziel, nu is de ziel een offerande. Zij is bewogen, met
het bloed, door eigen persing van Zijn gansche menschelijke natuur.
De priesterdaad is hier volkomen.
Hier in Gethsemané heeft Christus in den hoogsten zin Zijn leven verloren. Hij heeft het verloren
aan God. Daarom kan Hij het ook terug ontvangen van God, want wie zijn leven verloren heeft;
die zal het winnen d.
En nu Hij Zijn ziel aan God verloren heeft, en daarvan teeken en zegel gaf in de uitdrijving van
bloed, nu ontvangt Hij ook de ziel, het leven van God terug. Hij kan opstaan, zich vermannen, de
discipelen wekken, de bende tegemoet gaan, Zijn handen geven aan wie Hem binden. Hij
ontvangt de ziel en het leven van God terug, opdat Hij nu ziel en lijf, en geest, zichzelven offere,
aan God, maar nu met bestemming voor de menschen.
Want het leven, en de bloedziel, die Hij eerst aan God gegeven heeft, kan Hij nu door menschen
nemen laten, hun tot een getuigenis, en, voor zoover zij gelooven, tot een volkomen zaligheid.
Dit eindpunt van Christus' lijden in Gethsemané openbaart ons ook de majesteit van Zijne smart.
Christus toch heeft van de onzichtbare wereld niet minder geleden dan van de zichtbare. En Hij
heeft in Gethsemané niet alleen |372| slechts geleden onder de werkelijkheid van de onzichtbare
machten in de geestelijke wereld, die Hem daar bekampten, maar ook door het ten volle inzien,
en te voren voelen, van het lijden, dat nog in de nepen van Golgotha op Hem komen zou. Dus
heeft Hij onder de idee even zwaar geleden als onder de werkelijkheid.
Deze Heiland kan nu de menschen verdragen.
Want Hij heeft ze reeds verdragen, èn overwonnen, in den onzichtbaren strijd. Hij heeft ze in de
idee verdragen, eer hun werkelijkheid hem walgen en zuchten deed.
Hij heeft al die wriemelende menschen, die straks naar Hem toe komen, reeds bij voorbaat
gezien, in Gods tegenwoordigheid. Nu kan Hij ze allen áán, want Hij heeft reeds in Zijn
zielsproces met hen allen volkomen afgerekend.
Dit is de majesteit van Christus' lijden. Want nu blijkt het, dat God alleen den Zoon zal kunnen
verbrijzelen. De menschen kunnen dat niet: hij heeft ze reeds verslagen in de arena, waar God
alleen de toeschouwer was.
Als straks het kruis het vleesch breken gaat, dan is dat kruis slechts in zóóverre een ergernis en
een dwaasheid, als God daarin werkt ter verbrijzeling toe. Want niet de buitenkant van het
kruislijden, of van Gethsemané, maar de geestelijke strijd blijkt in dat bloedzweet het wezen te
zijn van Christus' smart.
Niettemin, dat is dan ook ergernis en dwaasheid, niet slechts in den gekruisten, doch ook in den
bloedzweetenden Christus.
Voor Joden en Grieken, zegt Paulus, is bizonderlijk de gekruiste Christus ergernis en dwaasheid
e.
Want dat kruis kunnen zij zien. Zij kunnen niet verdrágen, dat menschen, dat straatboeven,
triumfeeren over hem, die zich aankondigt als wereld-losser. Hoe kan iemand, die door soldaten
aan een kruis gespijkerd wordt, de torser zijn van den wereldlast Joden en Grieken hebben last
van den buitenkant,
en daarom van het kruis. De menschen, die het doen op Golgotha, de