Deur Christus Alleen - AH Bogaards

van Christus, voorzoover het in Zijn dood werd uitgedreven, als een vraagstuk voor het
Christelijk denken telkens weer behandeld.
Maar wat heeft nu, in vergelijking hiermee de onderzoekende geest van de kerk met die
bloeddroppelen gedaan, die tusschen de heesters en in het zachte mos van Gethsemané in den
grond zijn gedrongen
In vergelijking met wat Christus' bloed aan het kruis voor de onderzoekende kerk beteekend
heeft, moet men erkennen, dat het bloed van Gethsemané, het bloed, dat in zweetvorm uitkwam,
toch eigenlijk voor den geest en het denken des geloofs bitter weinig heeft te zeggen gehad.
En toch, wie zijn wij, dat wij het ééne moment accentueeren, en het andere niet Wie geeft ons
het recht, om van het ééne een vraagstuk te maken, en van het andere niet Wie geeft ons verlof,
om het geschreven verhaal van Christus' bloed en van de beweging, de uitdrijving, van Zijn
bloed, in tweeën te knippen En |368| dan van dat verknipte heilig blad één deel te geven aan den
geest, die erover denkt, en een ander deel te reserveeren voor de ziel, die, sensitief, ervan
huiveren mag
De gansche Christus is voor ziel èn geest tezamen. En èlke beweging van Zijn bloed spreekt
dezelfde taal, en spreekt de ziel slechts áán, als onze geest tegelijker tijd wil zien en hooren.
Daarom is òòk het bloedzweet van Christus voor ons een geestelijk vraagstuk. Het is ook een
openbarings-vraagstuk. Het is dat niet minder dan elk onderdeel van het kruislijden, en van de
angsten, en verzoekingen, van den Man van Smarten.
Wanneer wij dan ook iets verstaan willen van het openbaringselement in het zweeten van bloed,
dan meenen wij, dat juist de tegenstelling tusschen het zweeten van bloed in Gethsemané en het
gewelddadige uitdrijven van dat bloed in den dood van Golgotha, het rechte spoor ons aanwijst.
Immers, beide momenten vormen een zeker eindpunt.
Het bloed van Christus is twee maal uitgedreven.
De eerste maal in Gethsemané.
De tweede maal op Golgotha.
Dien eersten keer, in Gethsemané, is het bloed van Christus uitgedreven van binnen uit. Het werd
gezweet.
Dien tweeden keer, op Golgotha, werd het bloed uitgedreven door verwondingen van buiten af.
Er waren doornen in Jezus' vleesch geprikt, geeselslagen waren op Zijn rug neergevallen,
spijkers had men door Zijn handen en voeten geslagen, en dat alles was ten slotte voltooid in den
lansstoot van den hoofdman, toen bloed en water vloeiden uit de wonde.
Er zijn dus twee manieren, waarop Christus' bloed, dat is: de stroom van Zijn beweeglijk leven,
wordt uitgeperst.
De ééne is die van een inwendig zielsproces.
De andere, die van een uitwendig lichaamslijden.
Van den eersten weg is het zweeten in Gethsemané het eindpunt en het hoogtepunt. |369|
Van den anderen weg is het vloeien van bloed en water op Golgotha het eindpunt en het
hoogtepunt.
In Gethsemané wordt, om het eens gebrekkig te zeggen, het bloed uitgedreven langs organischen
weg.
Op Golgotha echter langs mechanischen weg.
In Gethsemané zweet Christus bloed, maar geen enkel wapen van menschen heeft dat eruit
gehaald. Dit bloed zweet Hij voor de oogen van God. God en Satan, maar Satan slechts gezien in
het licht van God, hebben dat bloed uit Zijn lichaam uitgezogen.