Deur Christus Alleen - AH Bogaards

dat het menschelijk leven inderdaad bij zeer hoogen zieleangst het verschijnsel kent van
bloedzweeting, toch zouden wij, ook zonder die verzekering, Lucas op zijn woord gelooven.
Want Gethsemané is en blijft voor ons de plaats, die alleen zich zelf verklaren kan.
Dienovereenkomstig nemen wij de mededeeling van Lucas aan als een bewijs van den hoogen
nood der ziel van Christus; en wij sidderen bij elken bloeddroppel, die op de aarde neervalt.
Waarom wij sidderen Omdat wij in die neervallende droppels de werking gelooven van de
kracht, de zuigkracht van den engel van boven; dien engel, die Christus sterkte, en die den motor
van Zijn hart en ziel weer aangezet heeft en gedreven, toen hij dreigde stil te staan. |366|
Maar zijn wij nu daarmee gereed
Mogen wij tevreden zijn, wanneer de wetenschap ons heeft toegestemd, vriendelijk als zij voor
alle zwakken is, dat "inderdaad" Lucas gelijk moet hebben gehad; en mogen wij dan verder,
gelukkig met deze wetenschappelijke rechtvaardiging, ons terugtrekken in een hoekje, dat wij
voor onze mystiek meditaties reserveeren, om dan dáár alléén ons zelf te bekennen, dat Christus'
angsten dus wel heel erg buiten de maat moeten geweest zijn
Maar wisten wij dat nog niet
Was datzelfde ons niet herhaaldelijk reeds gezegd
Ach ja, wij wisten het al lang, dat Jezus' angsten buiten de maat zijn.
En, eigenlijk kan Zijn bloedzweeten dát niet eens nog ons verhalen; niet eens bewaren.
Want wanneer het waar is, dat ook andere menschen bloed kunnen zweeten, als zij in hoogen
nood zijn, dan valt dus eigenlijk dat bloedzweeten nog BINNEN de maat der menschen. Dan is
het wel boven ónze burger-menschen-maat, maar niet boven "de" menschelijke maat.
En, het is goed, dat wij de dingen zoo zien en zeggen.
Want hetgeen in Christus' angsten boven ons uitgaat, dat is niet in de vormen van dien angst te
zien. Het ligt alleen in wat onzichtbaar is. Het ligt alleen in den strijd van Zijn ziel, in de
worsteling van Zijn geest. Dáárin ligt het alles, wat boven de maat der menschen is. En in Zijn
Godheid ligt het ook. Maar dat bloedzweeten, het mag dan aan de uiterste grens liggen van het
menschelijk-mogelijke, het behoort dan toch tot het menschelijke zelf. Dat dus Christus geleden
heeft uit ándere wetten en uit ándere krachten, dan ooit in de wereld iemand heeft geleden, dàt
gelooven wij niet op grond van het bloed, dat Hij zweet, maar dat gelooven wij alleen om het
Woord. Wij gelóóven dat, zonder ook maar eenigen zweem van bewijs uit dat bloedzweet te
halen.
Wanneer wij dan ook volhouden, dat dit zweeten van bloed onzen geloovigen geest aan het werk
moet zetten, en dat dit |367| bijbelsch gegeven uit de eenzame meditatieschemeringen van onze
zielsaandoeningen, teruggeleid moet worden naar de leerzaal van de Opperste Wijsheid, waar
onze geest wordt onderricht, - dan hebben wij daarvoor in de historie van de kerk zelf reeds een
pleitgrond, die aan dezen eisch (den eisch, om den geest, en niet alleen de ziel, der kerk met
Jezus' bloedzweet werkzaam te laten worden) steun biedt.
Immers, hoe lang is de kerk niet bezig geweest met het bloed van Christus voor zoover het op
Golgotha wordt uitgedreven Heele folianten zijn vol geschreven, heel het vraagstuk van
Schriftuitlegging is ook te pas gebracht, in ettelijke verhandelingen, over het bloed en het water,
dat uit de zijde van Christus kwam, toen de speer van den centurio zijn doode vleesch uiteen reet.
De roomsche mystiek heeft niet alleen haar ziel werk gegeven met het bloed van Christus'
wonden aan het kruis, maar ook de roomsche geest heeft dat gedaan, door engelen te fantazeeren,
die het bloed van Christus' kruiswonden in kelken opvingen uit Zijn zijde, om het straks weer uit
te storten over alle zielen, tot in het vagevuur toe. En ook de niet-Roomschen hebben het bloed