Deur Christus Alleen - AH Bogaards

zweeten Zijn eigen bloed. Dat heeft zijn engel Hem gedaan. Hij zorgt, dat de Zoon des menschen
weer de kracht krijgt van een leeuw; want dan eerst kan Hij sterven als een lam. Indien de Zoon
des menschen weerloos is als een lam, wat nuttigheid is het, als Hij dan ook sterft gelijk een lam,
- wat loon heeft Hij daarin Sterven ook de lammeren niet alzoo Maar wanneer Hij een leeuw
is, die zijn manen schudden kan, in wien de wil ontwaakt, in wien het bloed weer klopt, in wien
de Simson zich bewust wordt, en Hij gaat zich dàn, stemmeloos als een lam, in den dood geven,
dan zal dat wezen: middelaarskracht en middelaars-verdienste. Deze engel heeft de activiteit van
den mensch Jezus, die in bewùsteloosheid dreigde te verslappen, weer gesterkt, opdat de actieve
gehoorzaamheid mèt de passieve gelijken tred zou houden. Nooit mag Jezus' lijden lot worden;
het moet enkel daad zijn.
Nu wordt die engel vrééselijk.
In de woestijn, waar Hij verzocht werd, heeft Christus tot Satan gezegd - en het was weer Zijn
messiaansche bewustzijn dat Hem zoo spreken deed - dat God Zijn engelen van Hem bevelen
zou, dat zij Hem op Zijn wegen zouden bewaken, opdat Hij Zijn voet aan geen steen zou stooten.
Doch dit is maar de helft van de waarheid omtrent Jezus en de engelen. Want hier komt nu een
engel zorgen, niet, dat Jezus Zijn voet niet stooten zou, maar integendeel, om te verhinderen, dat
Hij Zich stooten zou zonder pijn te voelen. Hij mag van stooten in der eeuwigheid niet
óphouden. De steen des aanstoots ligt er. Het uur van struikelen heeft geslagen. En eer de
Christus zou bezwijken, struikelend over den van Basan gekeilden steen, opent Hem de engel de
oogen; hij roept Hem terug naar het volle bewustzijn; een injectie wordt Jezus gegeven, opdat
Zijn vertraagde hartslag weer zijn kracht hervinden zou. En als |360| het bloed weer stroomen
gaat, en als het hoofd weer klaar de wegen ziet liggen, die God Hem heeft geopend, dan komt de
vraag: wilt Gij nog Gaat Gij nog den weg, die God U wees Zijt Gij bereid
Dit is een lijden, waarvan de helft ons nimmer aangezegd zal worden. Deze droefheid onttrekt
zich aan alle meting van spanning en tegenspanning. Wij noemen hier ons uiterste woord: wij
zeggen enkel maar: de eeuwige dood spalkt hier zijn deuren open.
Zóó echter wordt het lijden een kracht, voor ons tot zaligheid. Indien de weg òpgebroken was, òf,
indien de Christus op den weg bezweken was, eer alles volbracht was, Hij zou onze Middelaar
niet hebben kunnen zijn. Maar nu de verdrukkingen van Jezus de weg zijn, waardoor wij moeten
ingaan, nu hebben ook de engelen zorg gedragen, dat niet alleen de weg niet opgebroken werd,
eer het de tijd was, maar dat ook de wandelaar op den weg niet van loopen ophield eer het de tijd
was.
Des drijvers geweldige roede
Jaagt rust'loos Hem voort op Zijn pad.
Hij loopt en wordt nu zoo moede,
Hij wandelt, en wordt nu zéér mat.
Des drijvers geweldige roede,
Jaagt Jezus nu voort op Zijn pad.
God dwingt Hem en maakt Hem zoo moede,
God slaat Hem, en maakt Hem zoo mat.
God slaat. Hij slaat tot zaligheid.
Neen, er is nu geen tegenstelling meer tusschen wat Christus in het begin van Zijn ambtelijk
werk gezegd heeft, over die engelen, die op den Zoon des menschen zouden af- en nederdalen,
aan den éénen kant, en de pure eenzaamheid, de naakte ellende, die Hij nu ondervindt, aan de