Deur Christus Alleen - AH Bogaards

omgekeerd: de komst van den engel verhindert het intreden van een pauze.
Om te lijden moet er kracht zijn. Alle lijden berust op de onderstelling van de kracht van den
lijder. In lijden zijn twee machten: een macht, die neerdrukt, van buiten af, èn een macht, die
zich daartegen verzet, en die opveert, van binnen uit. Het is met den lijder als met de blaasbalg
van een pijporgel. De wind blaast er in, en wil den blaasbalg naar boven uitzetten, en doet dat
ook; - maar van boven liggen er zware steenen op, of ijzeren staven, die met hun gewicht den
balg weer naar beneden drukken. Vandaar de persing, de zuchtende beweging, de spanning
tusschen neerdrukkende en opveerende kracht, die den wind perst uit de blaasbalg in het orgel.
Daarom is onder ons, menschen, lijden altijd een overgangstoestand. Het eindigt òf in den dood,
òf in de genezing. De kracht die neerdrukt van boven af, wint het van de kracht, die opveert van
binnen. Dán zal het lijden eindigen in den dood. Of, daar is een andere mogelijkheid; dat n.l. de
opveerende kracht, die van binnen uit werkt, sterker wordt dan de macht, die van boven af
neerdrukken wil. Dan is het einde: de genezing, de herwonnen positie, het leven. Tusschen deze
twee polen in beweegt zich elk lijdens-proces hier beneden. Lijden staat nooit stil. Het komt tot
verzwaring, òf tot verlichting. De spanning kan nooit blijven. Eén van beide; de veer breekt stuk,
of er komt òntspanning. Het lijden op aarde is altijd iets van worden, niet van zijn.
Denk nu aan den Christus Gods. De kracht, die in Hem woont, |358| is tot het uiterste gespannen.
Maar de macht, die tegen Hem vloekt, die Hem neerbeukt, dreigt Hem te overwinnen. Zijn
lichaam heeft slechts een beperkt vermogen; en ook Zijn ziel kan niet altijd de spanning
verdragen. Het is te veel. De kracht der menschheid kan niet òp-persen tegen dezen druk.
En - was dat het eenige maar geweest.
Maar, in hetzelfde oogenblik, dat de druk van buiten werd verzwaard, zonk ook de kracht van
binnen in. Want God verliet Hem. De krachten, die opponeeren willen tegen Satan, en tegen den
opdringenden dood, moeten wel inzinken, omdat God Hem gaat verlaten, God, die enkel "maar"
een knecht kan zenden, als Elisa bij Naäman deed.
Was hier de hemel niet tusschenbeide gekomen, was dus de verzwaring van den druk van buiten
blijven samentreffen met de breking van den weerstand van binnen, dan zou Christus bezweken
zijn, eer het de tijd was. Dan zou Zijn ziel zijn ingezonken, eer zij den grooten last van den
eeuwigen toorn Gods had kunnen dragen. Dan zou Hij bezweken zijn, bezwijmd, verpletterd.
Dan zou het lijden zijn uitgang gevonden hebben, niet in de ontspanning, van de levensvreugde,
maar in de verslapping van den dood, of van de bewusteloosheid: de veer zou zijn gesprongen,
eer het uurwerk had gewezen het laatste uur, waarop men zegt: het is volbracht.
Dit mag om onzes levens wil Hem niet geschieden. Indien de Man van Smarten ingestort was,
voordat de eeuwige dood Hem bewust was overkomen, dan zou de kruisbalk op Zijn schouders
geladen zijn, maar dan was dat niet een nemen van den kruisbalk geweest, een nemen
Zijnerzijds. Dan zou de vloek Hem overkómen zijn, maar voor altijd zouden wij missen moeten
uit ons avondmaalformulier dien mooien volzin: dat Hij den vloek op Zich geladen heeft, opdat
Hij ons met Zijn zegening vervullen zou.
Dàn eerst màg Christus' geest Zich geven in den dood, en Zijn vleesch verslappen of verstijven
in de spanningloosheid, als Hij gezegd heeft: het is volbracht! Zonder pauze, zonder hiaat, moet
tot zóó lang toe de weg ten einde toe zijn afgeloopen.
Nu wordt die engel recht vreeselijk. |359|
Hij verhoogt de spanning, doch niet in de richting van de genezing, maar in de richting der
verzwaring van het lijden. Hij werkt in de richting van den dood. Hij perst het bloed uit Jezus'
poriën. Hij doet dat, hij! Niet vóórdat de engel kwàm, maar juist na zijn komt, is Jezus gaan