Deur Christus Alleen - AH Bogaards

engelendienst, daar in de woestijn, was niet een samen véchten, van den engel met den Zoon,
tegen den opdringenden dood, maar het was een sámen feest vieren, van den engel met Hem, een
profeteeren van diens eigen sterke leven. Het was een voorsmaak van den komenden
engelen-dienst, waarbij van eeuwigheid tot eeuwigheid de engel den Zoon des menschen dient,
niet omdat deze iets behoeft, maar omdat Hij daarin als de rijke, de sterke, de held, alleen maar
wordt verheerlijkt.
Hoe anders echter staat het hier nu in Gethsemané. Hier is Christus nog niet den strijd te boven
gekomen. De triumf is nog niet behaald. Hij kan het werk alleen niet af, Hij zal welhaast
vergaan, - tenzij de hemel zelf Zijn zwakheid sterkt door kracht van boven. Nu komt de engel,
niet, om het leven van Jezus te vieren, maar om den dood vàn Jezus te weren, den dood als lot,
den ontijdigen, den onvruchtbaren dood.
Deze engel heeft geen schoone liturgie, geen jubilate Deo, hij heeft, |356| en is, zóó'n openlijke
erkenning van de nietigheid en de zwakheid van den Menschenzoon, dat hij het miserere alleen
maar kan versterken, nu het hevig klaagt door alle ruimten. Thans is hier de engel, niet om den
koning te eeren, maar om den slaaf op te beuren.
Dit is een groote droefheid.
Daartoe ook onontkoombaar.
Want dit is alles volmaakt naar de wet van het rijk der hemelen. Zóó immers luidt die wet: die
heeft, dien zal gegeven worden, en die niet heeft, van dien zal genomen worden ook wat hij
heeft j
Als Christus in de woestijn den Satan heeft teruggeslagen, en als Hij dus heeft de glorie van den
overwinnaar, dán zal Hem ook gegeven worden; dan komen de engelen hun rijkdom voegen bij
den Zijnen; dan komen ze sterken den sterke, die overwinnaar werd en geen ding behoeft; den
rijke komen zij verrijken en vereeren. Die had, dien moest gegeven worden.
Maar als in 't donker uur de Christus zwak is, slaaf, vernederd, dan "hèèft" Hij niet. En die niet
heeft, van dien moet genomen worden, ook wat hij heeft. Dus neemt de engel, schoon hij Hem
geeft. Zijn dienst is ditmaal geen weelde toebrengen, aan wie van weelde is verzadigd, doch is
een hulpverleening aan wie van zwakte zou vergaan, alleen maar opdat de zwakke, die dreigt de
bezwijken, niet vergaan zou eer het zijn uur is. Hij "spaart" den Zoon . . . . voor dat uur. Dus doet
die engel heel erg zeer. Jezus' armoede is nooit zóó klaar beteekend en verzegeld. O schrale
troost: de Heiland is met de misdadigers gerekend, die immers ook "bewaard" worden tot den
dag van het kwaad k . . . .
Hier spreekt de kerk van den staat van Christus' vernedering.
Zij spreekt terecht: hier is de geest "in de gevangenis" l. Dat is de naam voor alle plaats, waar
men "bewaard" wordt, - voor den voldongen vloek.
Doch niet alleen dit; óók de toestand van Jezus' feitelijke smart wordt door dit moment van
"versterking" ongemeen verzwaard.
Dat Christus' lijden verzwaard werd in en door den sterkenden engel, kunnen wij achteraf uit al
de Schriften wel verstaan. Reeds |357| het woord, dat in den grondtekst gebruikt wordt, en in
onze vertaling door versterken is weergegeven, wijst er op, dat de uiteindelijke bedoeling van
den Heer der engelen niet was: de bemoediging, of vertroosting, van Jezus Christus, doch enkel
slechts de bewaring en versterking van Zijn uithoudingsvermogen. De draagkracht van Zijn
menschelijke natuur, die wordt van boven af gesterkt, want anders zou ze inzinken. Doch - zij
wordt gesterkt, om wederom te kunnen lijden.
Het is niet zoo, dat de komst van dien engel een pauze brengt in Jezus' lijden; want, juist