Deur Christus Alleen - AH Bogaards

God.
Voorwaar, voorwaar, Hij ziet de hemelen geopend. Nu, op dit eigen oogenblik, ziet en beleeft
Hij het, dat de engelen Gods nog op en neer gaan om den Zoon des menschen. God verlaat Hem
wel, en God geeft Hem wel over in den greep van Satan, God schrikt niet eens de slapers op, ja,
God schijnt 't Zelf te zijn die de oogen toedrukt van de intieme vrienden, - maar toch, maar toch,
de hemel is er nog, en spreekt, en spreekt. Aan het Toeval is |354| Jezus nog niet vervallen. Het is
Hem een bewijs, dat, hoe dan ook, dit raadselvolle lijden in verband moet staan met Zijn
messiaansche taak en roeping, en - met het eeuwig recht van God.
Waarlijk, dit is vertroosting. Hij is nog niet geheel geïsoleerd in den kosmos, zoo groot en zoo
wijd. Dit oogenblik, dat Hem een blik nog gunt op een engel van boven, kan nog het zwaarst
moment niet zijn. Straks, aan dat kruis, straks zal het erger zijn. Straks, over een paar uur reeds,
zal het erger zijn. Nu slaapt Simon Petrus, maar straks zal hij verloochenen, en zweren en
vloeken; dat is erger. Een slaper isoleert de ziel, een vloeker isoleert den geest. Nu is er nog een
engel, maar straks ontbreekt de engel. Het Sanhedrin vergadert straks en de engelen laten dat toe.
Kajáfas en Pilatus en Herodes, blijven vrij van hemel-invasies. En van dat kruis, in 't lest, van 't
kruis zal elke engel zich volkomen terugtrekken. Het isolement van den Zoon, die alleen te
sterven hangt tegenover het gansche heelal, zal dàn volkomen zijn.
Maar daarom is ook dit moment, van dien engel in Gethsemané, nog niet de volkomenheid van
het lijden. Daar speelt nog licht door het donker heen. Er komt nog hemelvuur onder de
hellewolk vandaan. Wien God zoekt, kan nog leven g.
Dus blijft de engel, die Jezus kracht instort, een gave, die vertroost. God, die de nederigen
vertroost, . . . . heeft Hem vertroost door de komst van dezen ongenoemde h.
Gij zegt: 't was maar een oogenblik
Maar wie zou Jezus zijn, dat Hij een moment veracht, een moment van vreugde en van
geloofsversterking Een moment, dat de lange tijden breekt van Gods-verlating en van toorn Ja,
't was maar een streep van licht, en het werd nog lang geen dag. ' t Was maar een punt van
vertroosting, en geen lange lijn van vertroosting. Maar wie veracht den dag der kleine dingen i
Wie veracht een lichtstreep - in den nacht Wie zou niet zien een witte punt op 't zwarte vlak
Jezus hééft den engel gezien, en sprong van vreugde op in God.
Hij viel weer aanstonds neer. Toen was de val nog smartelijker.
Maar van vreugde hééft Hij toch gesprongen. |355|
Het was de vreugde om het niet bedekte bloed, en om den niet gesmoorden kreet van Zijn
verheven geest.
Doch nu is er een keerzij.
Wij mogen geen oogenblik vergeten, dat de komst van den engel een onderdeel is en blijft van
Christus' lijdensverhaal.
Daar komt een nameloos lijden met den engel mee. Die engel beteekent voor Christus niet
slechts lijden, zonder meer, doch ook verzwaring van dat lijden.
Reeds hebben wij even aangeduid, waarin dat lijden lag. Het was, toen wij wezen op den
verloren zoon, die een boodschap krijgt van den knecht, en niet van Vader zelf. Een knecht, die
den zoon van zijnen heer ontmoet in zijn verbrijzeling, - dat is aanschouwelijk en levendig
genoeg: daar hoeft geen woord meer bij. Zóó komt de dienst der engelen den Zoon toe in
vernedering. Daar is óók een engelendienst geweest in Jezus' leven, die reeds een voorsmaak gaf
van de toekomende heerlijkheid; zóó is 't geweest in de woestijn, na de verzoeking. Toen
Christus had getriumfeerd, toen kwam de hemel naar Hem toe; de engelen dienden Hem. en
deze