Deur Christus Alleen - AH Bogaards

mededoogen is dit heilig hart, dat Gods offertijden aanvoelt met een zuivere, fijne,
menschelijkheid.
Maar als Priester wordt de Heiland dan ook weer productief. Een goed priester verstaat de
kleinen, en bemoedigt de bevenden, en leidt de onzekeren zachtkens naar het brandofferaltaar
der dankbaarheid. Zóó nu beschermt ook de Hoogepriester onzer belijdenis h het schuchtere
gebaar van Maria tegen de critiek der omstanders. Hij beschermt de duif tegen de sperwers en
het offer der dankbaarheid neemt Hij gaarne aan. Daarmee troost Hij de ziel, die Hij wonden
moet. Want een wonde sláát Hij Maria inderdaad. Ook al zou zij àlles hebben vermoed van het
komende drama van lijden en sterven en begrafenis, toch is het zelfs dàn nog een bitter ding, uit
Zijn eigen mond dat moeilijke woord "begrafenis" hardop te hooren klinken. Daar zijn immers
zooveel dingen, die men zelf vermoedt, maar waarvan de nuchtere, onverholen, openbaring
snijdt door de ziel Niettemin, de Priester Jezus troost Maria. Hij neemt haar offer aan. Hij
verzekert, dat haar goede werk blijven |35| zal. De de reuk van dezen nardus niet maar tusschen
de vier wanden van het huis van den melaatsche zal blijven hangen, maar de wereld doortrekken
zal. En als Priester reciteert Hij in de ooren van deze offeraarster:
Niets is hier blijvend,
Niets is hier blijvend.
Alles, hoe schoon ook, zal eenmaal vergaan.
Maar wat gedaan werd uit liefde tot Jezus,
Dat houdt zijn waarde en zal blijven bestaan.
En wat nog meer zegt, wanneer Christus Gods wil ook in de voorbereiding zijner begrafenis over
zich komen laat, dan schikt Hij zelf Zijn hart en Zijn zinnen tot den dood, en de Priester in Hem
legt in beginsel de handen aan Zijn eigen offerande.
Ook als Koning treedt hier Christus op.
In de eerste plaats weer is Hij hier receptief in Zijn koninklijk ambt. Zoozeer toch is Hij
vastgegroeid met het besef van Zijn koninklijke roeping, dat Hij overtuigd is, gansch inwendig,
van blinkende uitzonderingspositie. Dit is bij uitstek een koningswoord: De armen hebt gij altijd
bij u, maar Mij niet altijd i. Hier leeft Christus uit het recht van al de koningen; want koningen
zeggen: eerst ik, dan gij. Hier gaat Jezus vóór al Zijn arme broeders en zusters staan, en spreekt
gelijk eens Elia deed: "Geef mij vooreerst den eersten koek, en eet gij daarna." j En wel is Jezus
hier bezig, voor altijd ruimte te laten aan den priesterlijken dienst der barmhartigheid: "de armen
hebt gij altijd met u," - maar als Koning verlangt Hij toch, dat de hulde, ook de duurste hulde,
voor Hem zal zijn. Vóór alle dingen wil Hij, dat in de "civitas Dei", in den staat van het rijk der
hemelen, niet een valsche democratie regeeren zal, die eerst aan de burgers denkt, en die dan
daarna wat van hun tafel valt, opraapt en den koning toewijst, maar dat in Zijn Rijk de pijn van
de tegenstelling van democratie en monarchie zal overwonnen worden. De Koning is óók
priester. Als priester |36| geeft, als Koning neemt Hij. De Koning van het rijk is tevens Hoofd des
lichaams. Zijn nemen van den rijkdom der burgers is daarom nooit los van zijn geven aan de
burgers, want anders ware Hij geen Hoofd! Maar anderzijds, Hij hééft dan toch het recht om te
nemen; anders ware Hij geen Koning. Dus is het als koning zijn onvervreemdbaar recht, dat hij
belasting neemt van de burgers. "Een duur ornament", zoo smalen tegenwoordig velen, als zij het
woord "koning" hooren noemen. Inderdaad, onze Koning is een duur ornament, en Hij weet het.
Maar Hij is tevens het fundament, en - Hij heeft Zijn eigen prijs betaald, dat is Zijn dierbaar
bloed. Een Koning, die op dezen grond als recht voor zich aanvaardt ook het dure offer, dat de
liefde in zalige vervoering Hem toeschikt, is van Zijn koningschap in den grond des harten