Deur Christus Alleen - AH Bogaards

En zijn dat geen contrasten, die ons wèrk kunnen geven
Intusschen, het raadsel van dit woord moge dan den eenen keer dezen, den volgenden keer den
anderen kant de denkers hebben uitgedreven, - wij gelooven onzen tekst pas recht te kunnen
doen, wanneer wij niet gaan "beslissen", of nu in Jezus' ziel de troost en de
gemeenschaps-ervaring het winnen van de vernedering, die Hij proeft als een groote bitterheid,
dàn wel, of de vernedering bij Hem overheerscht boven het gevoel van vertroosting.
Want wij kunnen hier niet een keus doen.
Wij mogen ook geen keus doen.
Zij zijn beide éven sterk: het scherpe besef van vernedering, en de zekerheid van de komende
verhooging; zij zijn even groot: de verlating van den Zoon door een Vader, die slechts een
knecht naar Hem zendt, als ook de aanneming van den Zoon, die, hoe zeer ook verlaten, toch nog
een boodschap krijgt van 's Vaders huis.
En omdat zij beide éven groot zijn en éven sterk, daarom is ook het wonderlijk, het paradoxaal 1)
karakter, van heel Christus' lijden in dat korte bericht van den sterkenden engel geheel en
onverzwakt aanwezig.
Wij erkennen dus in de eerste plaats, dat er blijdschap is voor Christus. Hij is in Gethsemané
uiteengeslagen door lijden en angst. En in Zijn grooten zielenood is Hij gevlucht tot God. Zie,
Hij knielt neer, en bidt. Hij bidt herhaaldelijk, en spreekt dezelfde woorden. En onder die
gebeden - tusschen het eerste en het tweede gebed - aanschouwt Hij een engel, die Hem kracht
instort, een engel, die afkomt zonder veel gerucht, en die niet, zooals in den kerstnacht, een
menigte des hemelschen heirlegers achter zich heeft, die dan ook den nacht van Gethsemané
geen oogenblik tot dag kan maken, - maar die dan toch komt van boven! |351|
Het was er maar één.
Maar die ééne was toch iets groots voor Christus. Een lichtstreep door het donker heen valt
immers dadelijk op Die ééne was een geschenk, een groet, een handreiking van huis. Het
vaderhuis heeft hem nog niet vergeten. De Zoon is nog niet de paria, dien de hemel glorieus
voorbij gaat; geen ellendeling, dien engelen laten liggen of aan een kruis verbloeden. De hemel
bemoeit zich nog met Hem, en de ziel van Jezus merkt dit aanstonds op.
En, zoodra zij het bemerkt, zoodra zij maar erkent, dat de hemel haar nog niet heeft vogelvrij
verklaard, komt daar een opleving van het sterke vertrouwen.
Kent gij het woord van Job, den geslagene, die eens geroepen heeft (16 : 18): "O aarde! bedek
mijn bloed niet; en voor mijn geroep zij geen plaats" Ha, dat is de kreet van den mensch, die
niet vergeten wil wezen in Gods wijd heelal. Zijn bloed moet treden voor Gods aangezicht, het
moet in gedachtenis bij God blijven, het moet het groote vraagteeken worden, waaraan het
gansche heelal zich te buiten gaat, om er in Gods naam een uitroepteeken van rust achter te
kunnen zetten. Het bloed van Job, dat kostelijke bloed, mag niet vergeten worden. Het wil eerder
het obstakel zijn voor de pacificatie van het heelal, dan dat het immer werd vergeten! O aarde,
bedek, begraaf, ver-stop dat bloed van Job nu niet! En zijn geroep Zijn zielekreet Zijn
levenswil Zijn rechtspersoonlijkheid Ook deze eischt erkenning! Jobs roep mag niet gesmoord
worden binnen de vier enge wanden van zijn eigen kluis. De kreet van geest en ziel van Job moet
in het gansche al geen plaats hebben. Dat wil zeggen: alle bergwanden moeten dien roep
teruggeven. Het heelal moet geen raad weten met de smarten van Job. En God vooral moet
hooren naar den roep van het bloed van Job, en naar de klacht van zijn vragenden geest.
Hoor nu, Jezus Christus, en zie toe.
Wat Job gevraagd heeft, wordt U nog gegeven. Uw bloed, waarom in 't bitterst uur gevráágd