Deur Christus Alleen - AH Bogaards

de wet van den steenworpsafstand zich laat kennen. Of zijn er niet altijd mystieken geweest,
zelfkastijders en anderen, die het lijden van Christus hoofdzakelijk, of soms zelfs alleen, wilden
zien van de buitenzijde Zij dachten wel aan het bloed, en huiverden wel, wanneer spijkers door
handen en voeten gedreven werden, maar drongen niet door tot het diepe Recht van God, noch
tot de wetten van de Godsopenbaring.
Dit is de regel bij wie de openbaring niet gelooft.
Maar het komt helaas, niet als een hooge uitzondering, doch soms als regel ook wel voor bij
rechtzinnigen, die het woord openbaring dagelijks in den mond hebben.
Daarom moeten wij onze aandacht, zeker, ook wel binden aan de neergebogen ziel en het
worstelende lichaam van den Man van Smarten. En wij mogen wel, wij móeten zelfs wel
naderen op een steenworp afstands van dit menschelijke lijden. Maar wij mogen niet vergeten,
dat hier een geheim ligt, gansch verborgen, dat hier een andere wereld is, die onze bevatting niet
met gedachten grijpen kan. Slechts het geloof kan ze aan-vatten, aannemen.
En als dat geloof in liefde werkt, wat dan
Dan zal de groote verwarring, waaraan hij ten prooi is, die een steenworp afstands tot een
oneindigheid ziet groeien, slechts één uitweg kunnen vinden: den uitweg wederom van kinderlijk
geloof, geloof, altijd weer geloof, - dat God aangrijpt op Zijn Woord, en dat erkent, dat Hij naar
ons toe gekomen is, om zich te openbaren, dat is: om, met handhaving van den afstand,
gemeenschap met |346| ons te zoeken in den éénen Christus, die leed en stierf, maar sedert leeft
en triumfeert.
Als Christus Jezus niet de valsche messias is, die, om zich zelf te vieren, met den rug gaat staan
naar kleine menschen toe, doch als Hij de ware Messias is, die, zelfs in Zijn meest tragische
moment, de Zijnen zoekt, - laat òns dan altijd Hem gaan zoeken. Hem immer weer zoeken;
omdat wij weten, dat Hij, die den afstand heeft bewaard, en het recht van gemeenschap toch voor
ons heeft gekocht, van den Vader, ons God als Vader leert gelooven, in, en door zich zelf.
De "steenworp afstands", dat is tenslotte de wet van eeuwigheid en tijd, dat is de gansche
openbaringswerkelijkheid, dat leert mij Christus nazeggen: Abba, Vader, van U is de sterkte en
de kracht, maar ook de goedertierenheid:
Gij slaat toch, schoon oneindig hoog,
Op hen het oog,
Die ned'rig knielen q.
Dit is de belijdenis van het geloof, dat "op een steenworp afstands" zijn Vader in Christus heeft
leeren vinden.
Maar die de Vader is, blijft voor ons geweten ook altijd de Rechter. Het zal nooit vergeten
worden, zelfs in den hemel niet, dat de meest intiemen van Jezus hebben geslapen op een
steenworp afstands van het grootste strijdtooneel. Zeker, zeker, het was verstaanbaar, en als wat
menschelijk is, draagt al argumenten aan tot verontschuldiging. Doch laat ons niet langer
daarnaar zoeken. Die boven zijn, ze weten 't allen wel, dat hunnerzijds de zwakheid van het
vleesch de oogen wel heeft toegedrukt, en zij belijden het: dit is en blijft de schande van de Kerk,
die de bruid was, slapende als de Bruidegom haar werft. Maar in de duisternis van deze diepe
schaamte gaat toch het licht weer op. Daar is toch ook de wet weer van genade: dat het werk der
verlossing is geschied: met ons, over ons, zonder ons.
Hetgeen het oog, zèlfs op steenworps afstand, niet heeft gezien; |347| en het oor, ook niet op
vijftig pas afstand, heeft gehoord; en het hart, zelfs niet in de onmiddellijke nabijheid van de
strijdende ziel van Jezus, in zich heeft voelen opklimmen, - dat heeft God bereid voor die Hem
liefhebben r.