Deur Christus Alleen - AH Bogaards

zijn Zender, Israëls Herder, die Zijn recht op loon gelden laat en die dat recht handhaaft, ook al
krijgt Hij maar dertig zilverlingen, d.w.z. het loon der slaven, het loon van den hoon. Welnu, zóó
is het ook, dat Jezus Christus, als de meerdee van al de profeten, als de meerdere ook van
Zacharia, als de goede Herder zelf, Zijn recht op loon pretendeert, zonder aarzeling, ook in het
huis van Simon den melaatsche. Want daar mag Judas zijn, die in der haast uitrekent, hoeveel de
zalf van Maria waard is, en die dan bij zich zelf reeds heeft uitgemaakt, dat dat loon voor Jezus
te veel is, Judas, die zelf reeds bereid is om voor dertig zilverlingen den grooten Profeet over te
leveren, - maar Jezus |33| zelf aanvaardt het loon van de driehonderd denaren, dat is
(waarschijnlijk) twee en een half maal zooveel in waarde als de dertig zilverlingen, waarvoor
Judas Hem verkoopen zal, ongerekend het hart van Maria, dat geheel voor den Meester is. Jezus
annexeert zich vrijmoedig het loon. Dat is te zeggen: Hij vervult Zijn profetische roeping, want
Hij leeft uit de Schrift, en vordert Zijn loon van alle ziel, waarvoor Hij de goede Herder was.
En zie, wanneer Christus, in Zijn profetisch ambt, receptief geweest is, dàn wordt Hij óók
productief. Treft u dat niet, dat Jezus door de luxe te aanvaarden als passend bij Zijn begrafenis,
het raadsel in de ziel der jongeren brengt Hij heeft hun voorgehouden, dat Hij als een
misdadiger sterven zal, dat de vloek van volk en overheid op Hem rusten zal. En in de lijn van
dàt onderwijs ligt de voorstelling, niet van kostbare zalving, maar - laat ons het in bijbeltaal
zeggen - van een "ezelsbegrafenis" f, een sleepen en een wegwerpen . . . . Doch nauwelijks
hebben de discipelen op den berg der verheerlijking het woord vernomen: "hoort Hem", - en
nauwelijks hebben zij aan die stem gehoorzaamd, en zich vermoeid, tot den dood toe, met de
idée van Christus' vernedering en vervloeking, of hoor, Hij neemt de weelde aan als passend bij
Zijn dood.
Waarlijk, deze Profeet is een moeilijk leermeester. Hij gaat van raadsel tot raadsel steeds voort.
Nauwelijks is men bij Hem aan het ééne gewend, of het andere, naar het schijnt daarmee in
flagranten strijd, komt als nieuw raadsel naar u toe.
Als wij de dingen zóó zien, dan zeggen zóó wij op het eerste gehoor: het verhaal van die zalving
is zacht en teer; deze rede is liefelijk, wie zou ze niet willen hooren Maar in het groote verband
gezien, zeggen wij van dezelfde zachte rede: deze rede is hard, wie kan Hem hooren g Ach ja,
Heere, mijn God, er is ook maar één oplossing: "hoort Hem, hoort Hem, hoort Hem ten einde
toe."
Ook als Priester zien wij hier den Christus optreden.
En eveneens thans is Hij eerst weer receptief, d.w.z. Zijn priesterlijke ziel leeft en ontvangt uit
God, die haar geschapen heeft. Als |34| Priester is Hij zoo dóór en dóór in Zijn ambt, dat Hij zelf
het harde woord begrafenis gebruikt, voordat een ander het doet. Dat is priesterlijk: zijn eigen
begrafenis-kleeding plooien, en de vingeren, de bevende vingeren van de liefde Zijner vrienden,
zelf zachtkens schikken tot de acte van begrafenis. Dat is priesterlijk, om, al schijnt de zon, en al
straalt de liefde uit de oogen van Maria, toch te blijven staan op de hooge brug, die over den
afgrond van Zijn lijden gebouwd is, de oogen niet naar boven, doch naar beneden, waar de
afgrond loeit van den toorn van Zijn God. Dat is de priesterlijke bereidheid, die aanstonds elk
gebeurlijk ding betreft op lijden en dood, nu het uur daarvan naakt. Zie, een kostelijke parel
wordt den Heiland geboden: flesch, en nardus, en tranen, en liefde, groote liefde . . . . Maar eer
men die parel in Zijn hand leggen kan, houdt Hij het étui zelf bij, dat Zijn priesterlijke zin bij
voorbaat met rouwkrip van binnen heeft gevoerd, eer het iemand wist of fluisterend dorst te
noemen. Deze Priester houdt profetisch Gods tijd bij en drinkt priesterlijk uit de bron van het
welbehagen Gods, dat thans in de wereld ontwaakt tot de Groote Offerande. Groot van