Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Wie dan ook nog reppen mocht van kleinigheden in het lijdensbericht, die men maar liever niet
moest uitspinnen, vergeet dat de plaats, waarop hij staat, "heilig land" c is, tempelbodem.
Wij zijn er zóó ver vandaan, dit alles een "kleinigheid" te noemen, een trekje, dat men wel kan
overslaan, dat wij integendeel ook, en niet het minst hier, erkennen, dat het gebouw van Gods
recht en |333| genade zijn puren en verhéven stijl niet slechts in groote, forsche lijnen, maar ook
in de détails getrouw blijft.
Van een gebouw kan een ervaren kunstkenner stijl en stijlbegrip herkennen, reeds wanneer hij
een "kleinigheid", een onderdeel, een détailpunt, kan bestudeeren; althans, wanneer het den
bouwheer van dat huis te voren gegeven is geweest om zijn gedachten en zijn stijlprincipe ook in
finesses uit te werken.
Wanneer zoölogen van een skelet ook maar een enkel been vinden, zijn zij vaak in staat, het
heele geraamte te reconstrueeren. Want zij gaan uit van de gedachte, dat de verhoudingen van
het geheel ook doorgevoerd zijn in de deelen en hun bizonderheden, zoodat men uit een
bizonderheid de groote trekken van het geheel weer afleiden kan.
En, wat dunkt u nu zelf
Zouden wij dan in den tempel van Gethsemané een "kleinigheid", een zoogenaamde kleinigheid
opmerken en dan zeggen: hier is een grillige vorm in het overigens streng in stijl gehouden
gebouw
Maar dit ware een beleediging van den hoogen Architect van dezen lijdenstempel: Zijn naam is
Heer der Heeren.
Of, zouden wij, nu van het goddelijk schema van Gethsemané ons slechts een schijnbaar
ondergeschikt onderdeel opvalt, voorbij gaan en zeggen: het is onmogelijk, den bouw van het
geheel in deze bizonderheid te kennen of te herkennen Maar dit zou zijn een beleediging van
God, die den geestelijken bouw van Gethsemané, hoe verschrikkelijk ook, oneindig schooner
beweging
maakt en harmonischer dan een skelet van een beest, de geledingen van een plant, de
van Zijn sterren.
Neen, het geloof keert ook hier weer de redeneering om. Het moet bij voorbaat voor ons
vaststaan, dat ook deze zoogenaamde "bizonderheid" rijke beteekenis moet hebben.
En als wij dan, van dit noodzakelijk vóóroordeel uitgaande, trachten weer te vinden de groote
lijnen van Gods architectuur, ook in dit détail van Zijn volmaakten bouw, dan zien wij eigenlijk
in dat bericht van dien steenworp afstands al de lijnen van Gods openbaring samenkomen. Dan
lezen wij, óók uit deze bizonderheid, |334| de volle, rijke, schematische gedachten af, die in het
heilswerk van Christus door God zelf zijn uitgewerkt.
Wij noemden daar het woord openbaring.
En dat met opzet.
Immers, de openbaring is, voor het besef van wie de Schrift gelooft, een ontdekking van
verborgenheden, een onthulling van mysteriën. De openbaring is een kenbaar-making van God,
en van Zijn gedachten, door Hem zelf. Ware openbaring deelt dus verborgenheden meê;
verborgenheden, die wij nooit zouden kunnen weten uit ons zelf, maar die ons door genade
gezegd zijn; omdat wij de kennis daarvan niet anders dan tot den prijs van het verlies van ons
leven kunnen missen.
Wat nu geopenbaard is, blijft, ten eeuwigen dage, in zijn diepsten grond het karakter van
mysterie behouden. Want nooit zal de mensch zijn God kunnen doorgronden. De droom van vele
mystieken, die gemeend hebben, dat zij in de diepten Gods zóó scherp in konden zien, dat zij ten
slotte er doorheen konden zien, is maar een droom geweest. En dan niet eens zoo'n heel mooie