Deur Christus Alleen - AH Bogaards

gering was de afstand, dat Zijn leerlingen Hem ongetwijfeld hebben kunnen hooren, in de onrust
van Zijn diepe zielesmart.
Nu juist krijgt het beteekenis, dat àl de discipelen hoogsten door een steenworp afstands van
Jezus zijn gescheiden geweest, gelijk wij boven zagen. Want, wel is waar, hebben de drie
intiemen, Petrus, Jacobus en Johannes, geslapen, en zijn zij aan den rand van den afgrond
geweest, zonder er iets van te beseffen; maar het is niet aan te nemen, dat allen, ook de andere
acht, zich aan den slaap hebben overgegeven. Wanneer wij nu bedenken, dat (volgens Hebreeën
5) Christus met sterke roeping zich opgeofferd heeft, en dat dus Zijn namelooze zielangst zich
óók heeft uitgestort in klachten, die de nachtelijke stilte verscheurden, en in doordringende
kreten van pijn, dan weten wij dus, dat de apostelen iets hebben moeten merken van de felle
angsten, die Jezus' ziel tot den dood toe beroerden.
Dit is het nu, waar het hier op aankomt.
Het blijkt, dat Christus, zelfs als Hij het allerheiligste van den lijdenstempel ingaat, niet achter
dikke gordijnen, die geen geluid doorlaten, zich heeft teruggetrokken, maar dat allen, die al die
jaren met Hem geweest waren in Zijn verdrukking, ook nu erbij mogen zijn. De mensch Jezus
heeft zich niet alleen niet tegen zijn vrienden, maar de Middelaar Jezus Christus heeft zich ook
niet tegen zijn geroepen ambtsdragers, zijn apostelen, zijn missionarissen, verschanst, achter de
zware voorhangselen der Eenzame Zielen, die niemand toelaten tot hun allerheiligste. Wel heeft
Christus tusschen hen en zich een afstand gewild, maar dien afstand heeft Hij alleen met het ook
op Zijn gebed begeerd. Bidden is intiem. Er is een publieke eeredienst, ook in de gebeden, er is
een gezelschaps-eeredienst, eveneens ook in de gebeden, en er is een persoonlijke eeredienst,
intiem en alleen, wederom: in de gebeden. Thans is het het uur van Christus om voor zich
persoonlijk te bidden. Zijn menschelijke ziel heeft daaraan behoefte. Hij wil zich sterken in God.
Deze Zijn persoonlijke eeredienst is daarbij ook ambtsbediening van den Middelaar: Hij bidt pro
omnibus. Dies |332| vraagt dit gebed zijn gansche toe-genegenheid. In zooverre is het dus niets
bizonders, dat Christus alleen wil zijn. Dat is wel meer gebeurd, dat Hij in de eenzaamheid zich
terugtrok om te bidden.
Evenwel - we zeiden het reeds - niet alleen als persoon treedt Jezus hier op, doch Zijn ambt, Zijn
middelaarschap, blijft hier op Hem beslag leggen.
En nu is het juist met het oog op dat ambtswerk van beteekenis, dat Christus zich niet terugtrekt
in een eenzaamheid, waarin geen oog Hem zien kan, en geen oor door Hem bereikt kan worden,
maar dat Hij den zwaarsten ambtelijke dienst, die tot nu toe ooit van Hem gevorderd werd, laat
zien, voor zoover dat in den nacht nog mogelijk is, en in elk geval laat hóóren, aan hen, die altijd
bij Hem waren.
Christus treedt het allerheiligste binnen.
En daar, in dat heilige der heiligen, is wel een mysterie, waaraan niemand reiken kan.
Doch - het mysterie wordt niet gezocht, en ook niet als raadsel opgegeven, aan den buitenkant;
want het ligt erin, aan de binnen-zijde.
En juist, omdat de verborgenheden Gods, waarvan wij huiverend in de vorige hoofdstukken iets
hebben gezien, besloten liggen in het wezen van Christus' ambtelijk werk, óók in Gethsemané,
juist daarom heeft dit mysterie-naar-het-wézen geen aparten vórm-van-mysterie noodig, doch het
geeft zich, onbevangen, open en bloot aan de waarachtige liefhebbers, die zouden willen zien
met de oogen. Het geeft zich straks ook aan de ooren, die willen hooren; want het vervult zoo
dadelijk met zijn jammerenden nood, in bittere klacht, en in schreeuw van angst, de ooren der
discipelen.