Deur Christus Alleen - AH Bogaards

steenworp-afstand, niet bedoeld is om den afstand ermee aan te geven, welke Jezus scheidde van
de drie zooeven genoemde meer intieme disciepelen (van wie Hij zich immers ook weer had
losgemaakt), maar dat de aanduiding, dat er een afstand als van een steenworp tusschen Hem en
de leerlingen lag, eigenlijk in het algemeen genomen is. Tegenover de discipelen als geheel
bezien, tegenover alle elf als groep, zonder nadere praeciseering, is deze aanduiding bedoeld. Het
geheele gezelschap was van Christus niet verder verwijderd dan vijftig, zestig pas. De drie
bizonder intieme leerlingen waren dus nog dichter bij den Meester. 1)
Nog eenmaal nu: deze korte mededeeling lijkt in het geheel niets bizonders. Wij zouden ze haast
willen overslaan; er is ook zoo heel veel anders te zien en te overwegen . . . .
Toch kan dit détail van Lucas' beschrijving niet zonder beteekenis zijn. De Geest schrijft in het
lijdensbericht geen kleinigheden. Het Evangelie verdoet zich niet in wat men noemt
"bizonderheden". Alles heeft hier zijn beteekenis; ook de mededeeling van "bizonderheden"
heeft haar doel.
Dat Christus met zorg den afstand hier bepaalt tusschen de discipelen en Hem zelf, blijkt uit alles
wel duidelijk.
Het was geen toeval, en het was ook geen onbewuste handeling, toen Hij zich van de jongeren
afscheidde en alleen de plaats ging zoeken, waar Hij knielde om te bidden. Niet alleen is de
enkele onderstelling reeds van een Meester, die, zonder te weten, wat Hij doet, den nacht
instrompelt, en onbewust zich afscheidt van de anderen, in strijd met alles, wat wij gelooven
omtrent Jezus Christus; maar ook blijkt uit de woorden van den tekst zelf, dat Jezus rustig,
althans opzettelijk, zich heeft losgemaakt van Zijn discipelen. Wel heeft Lucas, volgens den
algemeen aanvaarden tekst, een woord gebruikt dat erop zou kunnen wijzen, dat een sterke
macht Jezus |330| met geweld aftrok van Zijn leerlingen (een voorstelling, die door de
Roomschen in de Vulgata 2) min of meer is vastgelegd). Maar wij zien aan den anderen kant
toch ook weer duidelijk, dat Christus door eigen wil zich van de anderen afscheidt. Het woord,
dat zoowel Mattheus als Markus gebruiken, is niet anders te verklaren dan als een vrijwillig,
welbewust heengaan in de afzondering. Bovendien verdient het dan nog onze opmerking, dat er
ook nog andere lezingen zijn van den tekst bij Lucas; lezingen, waarin niet het werkwoord, dat
Christus, min of meer passief, laat "wegrukken" van de discipelen gebruikt wordt, maar waarin
een werkwoordsvorm staat, die Zijn weggaan ook als vrijwillig voorstelt.
Over dat vrijwillig karakter van Jezus' heengaan tot op een kleinen afstand bestaat dan ook geen
twijfel. Ook de Roomschen, die in hun Vulgata het woord gebruikt hebben, volgens hetwelk
Christus als het ware weggesleept, weggetrokken, werd van Zijn discipelen, verklaren Zijn
heengaan ten slotte toch ook weer niet anders dan als een daad van Christus' eigen zielsbeweging
of geesteswerking 3). Zijn eigen gemoedsbeweging zou Hem met geweld hebben afgetrokken
van de leerlingen, zoo meenen zij dan.
Staat dus vast, dat Christus niet weggedreven werd van de Zijnen door een macht, die Hem
aangreep buiten Zijn wil, maar dat Hij zelf van Zijn kant den afstand heeft gewild tusschen de
plaats van Zijn zieleangsten, èn de plek, waar de jongeren achter blijven moesten, dan is voor
ons de vraag, wat dit alles voor ons te zeggen heeft.
Immers, met het enkele zeggen, dat Christus een afstand tusschen zich en Zijn discipelen schiep,
zijn wij niet gereed.
Want, die afstand was toch ook weer zoo heel gering. Het was een afstand, en toch in zekeren zin
ook weer geen afstand; wat |331| is nu vijftig, zestig pas Ook dát is opzet geweest bij Jezus. Zóó