Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Christus opveeren, waar de toorn Hem neerdrukt. Deze spanning |326| tusschen de kracht, die
van binnen opstaan wil, èn de kracht die van buiten af neerdrukken wil is nu: het lijden.
Neen: Zijn lijden.
Dit lijden.
Deze drinkbeker en dit moment.
Dus rest ons in Gethsemané niets anders dan als oorzaak van Christus' lijden te gelooven: de
spanning tusschen tijd en eeuwigheid; tusschen persoon en ambt; tusschen moment en tijd. Er is
hier een doodende disharmonie tusschen Jezus' natuurlijke begeerte tot God, en zijn
tegen-natuurlijke verwerping van Gods aangezicht. Tegennatuurlijk, omdat zij tegen de zonde
van anderen(!) de heilige orde van recht in Zijn vleesch en bloed, Zijn ziel en lichaam, nu
handhaaft. En dan, - de zonde zelf, is die ook het tegennatuurlijke niet
Als dit de oorzaak is geweest van Christus' angst, dan is Gethsemané voor ons een bron van
groote zaligheid.
Neem Jezus' angsten van Hem weg; maar dan is de "verzoening", die Hij ons verkondigd heeft,
niets beters geweest dan een onbewogen "afwerken" van een programma, punt voor punt, dat van
eeuwigheid in den raad des vredes tusschen Vader en Zoon was overeen gekomen.
Doch alzóó is het niet geweest.
In Gethsemané treedt alles, wat voor dit bepaalde uur Gods raad tusschen Vader en Zoon van
eeuwigheid in hemelsche rust heeft vastgesteld, in, in de bewogen, levende, spannende
verhouding van den tijd.
Toen de wil van Vader en Zoon zich opmaakte om de verkozenen van God tot zaligheid te
voeren, toen was het nog het uur van den raad des vredes. Tusschen Vader en Zoon kon toen
verhandeld worden, al wat Gethsemané zou zien, in volstrekte zaligheid. Hemel en hel, genade
en zonde, zegen en vloek, gemeenschap en verlating, het is alles tusschen Vader en Zoon in den
eeuwigen raad van vrede geweest, zonder dat hun zaligheid een oogenblik slechts werd gestoord.
|327|
Nu trad dit alles in den tijd en in de ruimte in.
En onze zaligheid danken wij hieraan, dat niet een hooge God, afgetrokken, en hoogmoedig, een
programma afwerkte, en ons den uitslag daarvan uit de hoogte mededeelt, maar dat de hooge
God als mensch ingaat tot onzen tijd, en onze plaats, en in rampzaligheid doorleeft en doorlijdt
wat Hij in zaligheid besloten heeft.
Deze volle menschelijkheid, deze volmaakte gebondenheid in tijd en ruimte, is zelve ook weer in
Gods raad geweest.
En wie het vraagstuk van Gods zeventig maal zeven zaligheden bij de zeven smarten der wereld
overwegen wil, mag geen oogenblik vergeten, dat de zeventig maal zeven smarten van den
mensch Jezus ook in den raad van God eens zijn geweest.
Dan vloeit in 't uur van Zijn aanbidding voor hem samen: Gods onbewogen rust, boven den nood
van al ons leven, èn: Gods bewogen onrust, die Hij als mensch hier heeft doorleefd.
En slechts in deze verbintenis van tijd en eeuwigheid, van Gods volstrekte vreugde en ook van
Zijn benauwdheid met de menschen mee, is er een inzicht in de oorzaak van Jezus' lijden en in
het wonder van onze vreugden; en is er kennis van de groote "verborgenheid der godzaligheid"
(1 Tim. 3 : 16).
1. Joseph Wittig, Leben Jesu in Palästina, Schlesien, und anderswo, München, 1925, II, 253.