Deur Christus Alleen - AH Bogaards

gevuld, Vader! Is liefde alsem Wat vader geeft zijn kind alsem Een andere wet dan die der
liefde, welke Vader en |324| Zoon verbindt, heeft dezen beker voor Mij neergezet. Vader, Vader!
Deze getuigenis van Jezus is waar. l
In waarheid: het is niet krachtens de liefdesverhouding tusschen Vader en Zoon, maar het is
krachtens de wet van het middelaarschap, dat het recht over Hem komen moet, en dat de beker
van lijden Hem wordt toegeschoven.
Nu ligt de ervaring van het middelaarschap hier als een groote pijn op de ziel van Jezus. Want,
wel was het reeds jaren lang in Zijn geest bewust geweest, doch thans ontdekt Hij wat te voren er
niet was: er is de verlating. Vader, Vader, waarom gaat Gij Mij verlaten Een Middelaar, die niet
meer aangehoord wordt door den Vader, heeft ook Zijn ambt niet kunnen redden! Vader, alle
dingen zijn mogelijk: is dan het kindschap niet te vereenigen met het middelaarsambt; is dan het
ambt niet te oefenen met het kindschap meê Mijn Vader. -
Doch hoor - nu klinkt een derde woord: Niet mijn wil, doch de Uwe geschiede!
En wanneer de bidder in dat derde woord erkent, dat niet Zijn eigen wil, doch die des Vaders
moet geschieden, dan slaat Zijn bevende ziel weer de brug der gehoorzaamheid en des geloofs,
de brug, die Hem afleidt vàn de voorbijgaande ervaring van dit ééne moment op den dag des
Heeren, en die Hem weer overleidt tot de groote dagorde van den éénen dag des Heeren. Immers,
tot die dagorde behoort, behalve de liefde, ook het recht.
Liefde - en recht!
De Vaderliefde - en - de Wil van Recht!
Zoo schuift Jezus "dezen drinkbeker" (het voorbijgaande) tusschen de twee groote elementaire
beginselen van den dag des Heeren in: de oneindige liefde, en het oneindige recht. |325|
En dit inschuiven van het "moment" in den éénen "dag";
dit invoegen van zijn eigen strijd tusschen de twee pilaren van liefde en recht;
dit harmonisch inschakelen van het voorbijgaande in wat eeuwig staat,
dát is ons behoud geweest.
Door zóó te bidden heeft Christus niet de eeuwigheid uit den tijd verklaard, maar den tijd uit de
eeuwigheid. Niet den ganschen dag uit een moment belicht, doch het moment belicht uit den
ganschen dag. Hij heeft die verbintenis tot stand gebracht, niet door abstracte
profeten-geleerdheid, nog minder - hier - door goddelijke vóór-wetenschap, doch door levende,
bevende menschelijkheid. Door arbeid, die van onderen op de taak van gehoorzaamheid moest
zien en uit de diepte van waarachtige menschelijkheid en kort-zichtigheid, verduren.
Kort-zichtig, ja - want dat een woord, niet om den mensch Jezus met andere menschen te meten,
doch om te doen zien, dat Hij niet ziet uit de oogen Gods, doch uit de oogen van den mensch. En
deze waarachtige menschelijkheid in Zijn benauwden arbeid is onze zaligheid. Wat de Zoon, wat
het Woord, als God van eeuwigheid doet, doet Christus thans als mensch óók in den tijd: tijd en
eeuwigheid, dagorde en momenteele ervaring, het zijnde en het wordende, onbeweeglijke en het
beweeglijke, Gods deugden en de passiën des tijds, aan elkaar verbinden op de eenige wijze, die
God gevallig is.
Omdat dit alles nu gebeuren moest zonder hulp van God, en omdat de mensch Jezus hier in
verlatenheid moest doen, hetgeen anders alleen geschiedde in gemeenschap met God, daarom
was dit alles - lijden.
Nooit is dat woord, ons anders zoo gemeenzaam, zóó ver af geweest: lijden!
Maar geen nood: wij zien Jezus als Christus!
De eeuwige kracht van den toorn drukt Hem neer; maar de zuivere kracht van Zijn menschelijke
ziel, en de persoonlijke
wil van den eeuwigen Zoon, verheffen zich daar tegen in, en laten