Deur Christus Alleen - AH Bogaards

niet zijn.
Zoo blijft dan de angst.
En God Almachtig zendt Zijn vervaarnissen in de ziel van Jezus, en wil daarin niet genegeerd
worden, ook niet één seconde, en niet tot in der eeuwigheid.
Nu is er voor ons geloof slechts één ding over gebleven: en dat is de erkenning, dat Christus'
lijden even groot is als de arbeid van Zijn ziel.
Er is een arbeid tegen God in, dat is de hel. Dit is de arbeid van Christus niet.
Daar is ook een arbeiden met God mee; dat is de hemel. Doch tot dien arbeid roept de Vader,
althans hoorbaar, niet . . . . De Vader zwijgt.
Dit is dan lijden.
Hier is Hij, wiens
natuur niet anders wil, dan met God meewerken, om de hemelwet op aarde te
volbrengen; maar wiens rechts-staat is als van den mensch der zonde, die tegen God in werkt, en
dus de hellewet op aarde volbrengt.
Dit is dus lijden.
Het is de disharmonie tusschen de inwendige en de uitwendige verhoudingen bij Christus Jezus.
Hetgeen in Hem is, dat is de liefde. Hetgeen buiten Hem is, onttrekt Hem aan het klimaat der
liefde, en aan de God der liefde, en aan het domein der liefde. Er gaapt een afstand tusschen
Christus' zijn van binnen, en de ervaring van al wat buiten Hem is.
Doch nu komt Zijn gebed ter rechter tijd.
Want hoor, Hij bidt. |323|
En Christus' bidden in Gethsemané is niet maar een poging, om wat scheef is recht te trekken,
neen, het is de rechtzetting van het kromme zelf. Zijn gebed in Gethsemané is niet maar de weg,
om te komen tót de zuivere ontvangst van wat God zoo hard tegen den Zoon laat aanloopen,
maar het is de ontvangst in zuiverheid zelf.
Want drie elementen zijn er in Christus' gebed.
Het eerste is de Vadernaam; het tweede is de bede, of deze drinkbeker van Hem voorbij mag
gaan; het derde is de terugkeer tot Gods wil, niet maar met een abstractie van den geest, maar in
concreet verlangen van de ziel: want niet hetgeen die ziel uit zichzelf krachtens haar verborgen
leven zou begeeren, maar hetgeen God laat geschieden uit Zijn eeuwigen raad, dat moge dan
geschieden: Uw wil geschiede.
Deze drie elementen in Christus' gebed herstellen de rechte verhouding in deze van alle kanten
scheef getrokken wereld van lijden en van angst.
Want in den Vadernaam bezweert Christus voor alles, ondanks alles, de natuurlijke orde der
verhouding tusschen God en Jezus. Dit is de natuurlijke orde, dat Jezus' verlangen en dat van
God, met elkander samenvloeien. Wat vader is er nu, die den zoon schorpioenen geven zal, als
deze een brood van hem vraagt k Hier stelt dus Christus de wezenlijke, onafgebroken
liefdesgemeenschap tusschen God en Hemzelf vóórop. Hij bidt, doch in het geloof. Vóór alles in
het geloof. -
Dan komt Hij van dat algemeene (de relatie van liefde tusschen den Vader en zijn menschelijke
ziel) naar het bizondere (den nood dier menschelijke ziel, dien zijn geest niet kan doorgronden).
Hij plaatst tegenover elkaar de groote dagorde, die aan den éénen dag des Heeren is gesteld van
oude tijden af - de groote orde, die Vader en Kind niet scheiden kan - eenerzijds, en dit bepaalde
uur, waarin de werkelijkheid niet beantwoordt aan die groote orde, anderzijds. Vader, Vader,
hoor toe: nu is de schijn niet naar het wezen. Want de drinkbeker, deze drinkbeker, is met alsem