Deur Christus Alleen - AH Bogaards

zonder oplossing bleef), - het tweede raadsel is dit: dat Christus de vrees niet buiten wérpen kan,
doch telkens als Hij staat, wéér valt, wéér voorover valt, en heen en weer keert, en wederom
gaat, sprekende dezelfde woorden. Het is bij Christus, zeggen zij, wel een rukken aan de touwen,
maar geen stukschroeien van de touwen met het vuur van geloof en van volmaakte liefde. Het is
in Christus wel een drijven van de vrees, maar het komt niet tot een uitwerpen van de vrees. Was
er geen engel gekomen, om Hem te versterken, de vrees had Hem overwonnen, uitgemergeld,
neergesmeten. Zijn eigen ziel kan zonder engel-invasie de vrees niet uitwerpen. Het tweede
raadsel!
Zoo willen zij het raadsel van Gethsemané gaan ontleden, althans stellen "naar aanleiding van"
een bijbeltekst, die in het algemeen van menschen spreekt (menschen, meervoud), die in hun
dagen (in hun dagen, meervoud) den bitteren strijd van liefde en vrees telkens weer voeren in de
binnenkamer van hun ziel 3). |319|
Maar laat ons toch erkennen, dat ook dit niets anders is, dan uit Gethsemané het hart rukken.
Want die uitspraak van Johannes, dat in de liefde geen vrees is, maar dat de volmaakte liefde de
vrees buiten drijft, is geschreven voor de menschen, en voor alle dagen; maar niets bereikt men
daarmee, als men wil kennen dezen éénen Mensch op dezen éénen dag des Heeren.
Bij menschen kan de liefde, volmaakt zijnde, de vreeze uitwerpen. Want, de vrees uitbannende,
werpt de mensch zich met al zijn zorgen en zonden in de armen van God. Bij hem staat God
bereid tot de ontvangst. Wee hem, als hij niet naar den Vader vlucht.
Maar nu bij Christus.
Bij Hem staat God niet bereid tot ontvangst. God stoot Hem van zich af 4).
En dit ééne, dat God den mensch van Zich afstoot, geheel en al van Zich afstoot, dat Hij hem
plaatst buiten de sfeer zelfs van "de gemeene gratie", dit ééne is op aarde nog niet geweest. Het is
de uitslaande brand van de hel, waarvan de vlammen lekken tot in Gethsemané.
En Gods winden van gemeene gratie waaien de vlammen niet weg van den Zoon des menschen.
En daarom kan de vlam der hel slechts terecht komen in het hart van den Zoon des menschen: ze
eerder
worden steek-vlammen, rechtstreeks naar het hart van Jezus. Dit nu is in de wereld niet
geweest.
Het zal er ook, zoolang de wereld wéreld is, niet weder zijn. Want zoolang deze wereld zal staan,
is er nergens een doortocht van den toorn, of een uittocht van den vloek, onverhinderd.
Christus is zich daarvan ten volle bewust, dat Hem de Vader niet aanneemt. De offerande van
Zijn lippen wordt geweigerd e. Al de rook van Zijn zielsaltaar slaat naar beneden toe f.
En des ondanks: Zijn hand mag geen oogenblik van het altaar aflaten, want offerande moet er
blijven, en de wil tot offerande ook. |320|
Daarom worstelt Christus met wat Hij noemt, den drinkbeker.
Nog nader gezegd: dezen drinkbeker.
Let op dat woordje dezen.
Hoe vaak zeggen ook wij niet: "dezen beker"
Het woord "deze" is evenwel in onze mond vaak een luxe, die ons niet past. Want al zeggen wij
nòg zoo vaak: "dit lijden", "deze smart", "deze beker", - wie zegt ons, of wij het lijden wel zien,
gelijk het is Ons gebruik van het aanwijzend voornaamwoord is vaak overdaad; en overdaad
vloekt, wanneer God den bekeer van lijden klaarzet, en tot ons zegt: drink. Wanneer wij
werkelijk zouden willen spreken van "deze" beker, dan moesten wij weten, wát er in dien beker
is; of de beker vloek is, dan wel zegen. Dan moesten wij niet maar "een" beker zien, van God
gevuld, maar heel bepaald dezen beker, die van God gevuld is met Zijn bepaalde bedoeling.
Ons spreken van "dezen" beker blijft dikwijls in het vage hangen.