Deur Christus Alleen - AH Bogaards

van dien zekeren Jezus heen in het leven. Doch zijn redeneering miskent het heilsfeit; niet alleen
maar in den grond, maar ook reeds in den buitenkant van zijn bestaan.
Neen, - wij gaan enkel maar gelooven.
Gelooven, dat Jezus geleefd heeft in de ontzetting van het woord eenmaal.
Gelooven, alléén maar gelooven, dat Hij geproefd heeft, hoe op den éénen dag des Heeren de
wijzer langzaam voortschoof naar het uur van twaalf, de wijzer van die ééne klok, die voor dien
éénen dag slechts was gebouwd.
En in dat geloof, waarvoor wij - God zij geprezen - geen enkel bewijs hebben, in dat geloof,
welks onttogenheid aan elk bewijs de roem der dagen is, in dat geloof nemen wij aan, dat
Christus in |317| Gethsemané gebeefd heeft voor God, die maar éénmaal hier over Hem bracht,
of brengen kon, wat nu Hem overkwam.
Als het niet geopenbaard was, dan zouden wij er niets van weten. Maar door openbaring weten
wij: dat de drinkbeker klaar stond. De hand schreef op den muur: mene, mene, tekel, ufarsin.
Alleen de Borg kon het lezen, en kon het niet niet-begrijpen.
De beker.
De hand.
De Borg.
Hieruit vloeit ook voort, dat wij met geen enkele conclusie uit een paragraaf van een studie over
de zielkunde (stel eens even dat er zulke "conclusies" waren), en dat wij in het algemeene met
geen enkele spreuk, die ons ziele-leven, het leven onze dagen, het leven van onze ervaring
beschrijft, kunnen verklaren wat in Gethsemané het eigenlijke was.
Zelfs de bijbel heeft, uit de ervaring van menschelijk lijden en leven geen enkele uitspraak ons
meegegeven, als om te zeggen: zie hier nu de sleutel tot verklaring van Gethsemané.
Indien de bijbel ons uit menschelijke ervaring zielkundige spreuken zou willen geven, die dan
een lampje konden zijn in onze hand, om Jezus Christus in Gethsemané bij te lichten, en om te
onderzoeken, wat er eigenlijk aan is van Zijn lijden, dan zou de bijbel zelf aan Jezus Christus en
aan Gethsemané de kroon en de verschrikking hebben afgenomen.
Daar is b.v. een bijbelsche spreuk, die voor menigeen het raadsel, dat Gethsemané den
verbaasden toeschouwer oplegt, scherp schijnt te stellen.
Ik denk aan de uitspraak van één der brieven van Johannes: Daar is in de liefde geen vrees.
En aan wat er op volgt: de volmaakte liefde drijft de vrees buiten d.
Velen zeggen, dat in dat eerste woord het raadsel ligt van Gethsemané. "Daar is in de liefde"
immers "geen vrees" Christus |318| - ziedaar dan hun raadsel - heeft de liefde, heeft volmaakte
liefde, en toch is Hij in duizend vreezen.
En dan, zoo vervolgen zij: de volmaakte liefde drijft de vrees toch buiten Kan dan Christus,
wiens liefde toch volmaakt is, niet de vrees overwinnen Kan Hij niet door de daad van het
geloof de vreeze uitwerpen, en met een ruk, door uitwerping (gelijk de grondtekst zegt) van de
vrees zich weer naar boven wringen op Zijn onbevreesde hoogten Ach, er zijn twee raadselen,
zoo klagen ze.
Het eerste is, dat de vrees in Christus' ziel komen kan. De volmaakte liefde, die in ons is, was
eerst onvolmaakt, daarom kon in onze ziel de vrees wel binnenkomen. Maar Zijn liefde is altijd
volmaakt geweest . . . . hoe kan de vrees dan Zijn ziel overkomen
Inderdaad, op dit standpunt, is dat het eerste raadsel.
En het tweede, (zoo men nog den moed heeft aan een tweede te beginnen, waar het eerste reeds