Deur Christus Alleen - AH Bogaards

uit, en het Christendom is weg, - en alles, wat geloof en hoop en liefde ons geeft, is ijdelheid en
waan geworden. Als Christus niet opgestaan was, zegt Paulus, wij waren de ellendigste van alle
schepselen b. Wij mogen eraan toevoegen - wat dat staat ook in den bijbel -: als hij tweemaal
opgestaan |315| was, als Hij ook maar één ding tweemaal had kunnen doen, wij waren de
ellendigste van alle schepselen. Want dan zou de genade aan de natuurwet onderworpen zijn, en
de bizondere genade zich hebben vermengd met de algemeene genade. Dan was de Prediker om
de genade nog meer vermoeid geweest, dan om de natuur. Een Jezus, die herhaalt, die een
drinkbeker meer dan één keer drinken moet, laat ons met Hem den droesembeker drinken. Hij is
onze broeder in de misère, maar niet onze Heere in de verlossing. Neem dat woordje eenmaal uit
Gods heilige heilsboeken weg, en dan heeft de schrijver van daar straks gelijk, als hij zegt, dat
men zijn Gethsemané ook aan zijn schrijftafel kan beleven. Maar laat dat woordje éénmaal staan,
en zie dan boven de poort van Gethsemané en in het loover van die boomen Gods, het brandende
geheimschrift staan: "het is den Zoon gezet, eenmaal te sterven, en daarin het oordeel" c; en dan
verstaat gij, ja, dan proeft gij, bitter als den dood, de blasphemie in de bewering, dat Gethsemané
in de wereld eerder zou kunnen zijn geweest, of daarna ooit zou kunnen komen. Gethsemané is
niets zonder Christus met Zijn bepaalde werk, Zijn bepaalde verhouding tot God, Zijn bepaalde
middelaarstaak in deze wereld, en zijn bepaalden drinkbeker . . . . ! Wie dat bepaalde uitnemen
zou uit den hof van Gethsemané, die houdt niets anders over dan waan en ledigheid. Is
Gethsemané "een" plaats van "een" drinkbeker Neen - het is de plaats van dezen drinkbeker,
dezen eenigen.
DEZEN drinkbeker!
Vader, Vader, deze beker! Vader, die ééne; daar is hij, . . . . de hand die hem reikt, komt van de
bergen der eeuwigheid.
DEZE drinkbeker . . . .
Nu willen wij Christus gelooven.
Ik zeg: wij willen Hem gelooven.
Wij willen niet bewijzen, niet betoogen, niet aannemelijk maken, dat Hij gevoeld heeft, hoe het
woordje eenmaal brandde in de lucht en schroeide aan Zijn ziel, want wat maar éénmaal komt,
laat ons geen tijd over om te gaan "betoogen". Wij kunnen slechts die dingen bestudeeren en
betoogen en beredeneeren, die duizenden |316| malen gebeuren. Als er maar één ster in de wereld
verschoten zou zijn, als er maar één keer een meteoor door de lucht zou suizen, als er maar
éénmaal een komeet verschenen was, als er maar éénmaal iemand gestorven was, dan zou
niemand het verschijnsel van meteoor, sterren, sterven, kunnen bestudeeren, of - beschrijven.
Houdt men hieraan vast, dan - en hier keert de punt van het zwaard zich ook tegen veel van onze
eigen Christelijke "betoogen" - dan voelt men, zeg ik, ook, welke sterke blasphemie er zit in het
gaan ontleden, beredeneeren, betoogen, aannemelijk maken, verklaarbaar maken van Christus'
angsten in Gethsemané.
Weg met die blasphemie; doe ze heel ver van u.
Een Christen-denker, die de ervaring van Jezus' ziel vergelijken wil met die van anderen, en dan
daarin eindigen wil, als om te zeggen: mijn zielkundig-vakkundige preek is nu uit, ik heb u de
siddering afgeleerd, God zij uw ziel genadig, amen! - wie zulk een preekje, zeg ik, houdt, en
aldus besluiten wil, heeft zijn ziel geweld gedaan, heeft stichting genoemd (dat is: opbouw), wat
niet anders was dan afbraak; die eet niet het brood uit den hemel in den tempel van Gods recht,
maar die knabbelt aan zijn eigen bakbroodje op de ruïne van zekeren Jezus, en op die ruïne snijdt
hij zijn naam in het hout naast dien van andere bezoekers. Dus kijkt hij genoegelijk van de ruïne