Deur Christus Alleen - AH Bogaards

maar éénmaal gebeurd. Het vindt geen repetitie; in heel de wereld niet. Het vindt geen
navolging; in heel de wereld niet. Men mag niet zeggen, zooals eens |313| iemand ) gesproken
heeft, dat Gethsemané en Golgotha deel uitmaken van het ware leven, dat zij daarbij behooren,
zooals de avond en de nacht bij elken dag behooren. Want het ontzagelijke van Gethsemané is,
dat het niet tot één "der" dagen behoort, maar, dat het maar op één dag is gebeurd. Beter gezegd:
dat het op den éénen dag, op den éénigen dag (des Heeren) is geschied.
Daar loopt, door àl "de" dagen heen, één groote "dag".
Dat is de ééne dag des Heeren.
De profeten weten er van, en stemmen dat elkaar volmondig toe, dat de dag des Heeren slechts
één dag is. Die dag reikt over al de eeuwen heen. Beter gezegd: die dag is de dag van al de
eeuwen samen. Een eeuw, een tijdperk, is een onderdeel van den éénen "dag des Heeren".
Wanneer een eeuw verspringt, tikt het uurwerk van den dag des Heeren zijn eenen korten,
drogen tik. Of eigenlijk hebben de door menschen kunstmatig en mechanisch ingedeelde
eeuwen, en haar komen en gaan, bitter weinig met Gods hemelklok te maken. Gods dag heeft
zijn eigen indeeling. Hij rekent met tijdperken, met rijpgeworden processen, met perioden van
opgang, blinken, en verzinken, met cultuurverschuivingen en -verdringingen, met reformaties en
revoluties, op eigen wijze slechts. Wanneer een tijdperk in de historie van wereld, kerk, cultuur,
is afgerond en tot vervulling is gebracht, dan slaat de klok, die op den éénen dag des Heeren de
wijzers voortschuift vàn de oorsprongen van Genesis 1 : 1 tot de voltooiingen van Openbaring 22
: 21, zijn uurslag, dof, sterk, geweldig. Immers, die dag des Heeren is de dag, waarop God het
plan van Zijn raadsbestel uitwerkt. Dit nu is een plan, dat alle eeuwen samenvat in één immens
besluit. Die dag heeft zijn morgenschemering in de schepping, zoodra deze maar opklimt tot het
niveau der verlossing in de paradijsbelofte van vrouwenzaad en slangenzaad 2). Die dag des
Heeren heeft zijn ochtendstond in de roeping van Abraham, hij |314| heeft zijn verre morgenuren
tijdens de sprinkhanen-plaag van Joël, ten tijde van de ballingschap, den terugkeer uit de
ballingschap, den herbouw van den tempel in Jeruzalem. Die dag des Heeren komt tot zijn
middaguur, wanneer Christus in de wereld verschijnt, en wanneer hij opgeschoven wordt, in dien
onverbiddelijken dwang van het steeds maar tikkende uurwerk Gods, tot aan kruis en opstanding
toe. Die dag voldraagt zijn middaguur, als de Pinkstergeeft de wereld indavert. En die ééne,
zelfde, dag neigt tot zijn avondstond gedurende de eeuwen daarna. Hij zal voltooid zijn, wanneer
Christus eenmaal graven openscheurt, dooden opwekt, Zijn stoel op sterren sticht, en de wereld,
herboren, tot den Vader gaat terugleiden.
Hebben wij nu gezien de dwaasheid, ja, wij durven het zeggen: de blasphemie, in de opmerking
van daar even, dat Gethsemané en Golgotha tot elken dag behooren, zooals de dag en de nacht
bij elken dag behooren
Ja, als dat waar was, dat er vele analoge dagen waren in het rijk der genade, en als de klacht van
den Prediker, dat in de natuur alle dagen komen en gaan, en de zon op- en neergaat, en dat alles
wederkeert, wat geweest is - als die klacht, zeggen we, ook aan te heffen viel in de geschiedenis
van de evoluties van het rijk der genade, ja, dán zou dit woord niet langer tegen de waarheid zijn.
Dan had ieder zijn "olijfberg" en iedereen zijn "golgotha".
Maar het ontstellende is, dat er maar één dag is in het rijk der hemelen, de ééne dag des Heeren,
de ééne "jôm Jahwè".
En nu de slotsom.
Op één dag kan het maar één keer twaalf uur slaan.
Daarom kan de klok van Gethsemané in de wereld maar één keer slaan.
Licht het woord éénmaal uit het titelblad en uit de tekstpagina's van het boek van Gods besluit