Deur Christus Alleen - AH Bogaards

wasschen, Hij moest géven, géven, Hij moest als Middelaar zijn dagtaak rustig afwerken.
Maar nu slaat de klok van God.
Nu werpt de Vader Hem neer in den afgrond van volmaakte lijdzaamheid. Nu doet Hij Jezus
terugzinken van de weelde der middelaarsdaad, die schenkt, in de volstrekte pijn der
middelaarsverlating, die enkel schreien kan om hulp.
De toorn ontbrandt nu tegen Hem, want Hij moet weten, wat het is: in de plaats te staan van een
gansch groote heirschare van verdoemden, en nochtans ook van hen verlaten. Nu onthoudt Hem
God de vertroostingen van den Geest, de toefluisteringen van de liefde, de verzekerdheden van
het geloof, opdat nu blijken mocht, of het Lam in Zijn verlatenheid toch de oogen boren zal in
den duisteren nacht, om - God te zoeken. O, geen andere stem te hebben dan de ééne stem der
oogen, die zelfs in den nacht bevend vragen: waar is mijn God O, profeet te zijn en te zuchten
met het zuiver kreatuurlijk zuchten van alle schepselen van rondom . . . . |310|
Voor deze maal dringen wij niet verder door in deze verborgenheden.
Wij hopen straks nog meer te zien, als de openbaring het gordijn behoedzaam opzij schuift.
Maar als wij heden een rustpunt zoeken voor onze gedachten, dan is opzettelijk aan alle spreken
over Gethsemané dit vóórop gezet: dat elke poging om den zin te grijpen van Gethsemané
heiligschennis is, een dwaze onderneming, tenzij men de verklaring vindt alleen in den
almachtigen God.
Zoo is Gethsemané geen studie-veld voor ons verstand, doch een heiligdom voor ons geloof.
Nu Gethsemané, zoowel voor Jezus' eigen ziel, alsook voor ons, uit God alleen verklaarbaar is,
en een stem wil geven aan wie luistert, nu is deze duistere hof in zijn nachtelijken schemer toch
overstraald met heerlijk licht van boven.
Nu staan de voeten vast op rotsen van eeuwigheid.
Nu treden wij met het Woord van Christus' laagten op ónze hoogten.
Nu weten wij, dat de caesuur in Christus' zielesmart geen breuk sloeg in die ééne ziel, die, om
onzes levens wil, haar eenheid moet bewaren, doch dat zij volmaakt beantwoordde aan wat God
in 't vreeselijkst uur over haar liet komen.
Hier is de bliksem ingeslagen. Maar die hem wierp, was God. De eerste krachtproef is in
Gethsemané genomen. En aan het geloof wordt de heerlijke uitkomst bericht; dit is de uitkomst:
dat de rukwind, die uit den hemel blies, den Man van Smarten ook maar geen duimbreed heeft
doen vallen óver de streep heen die God voor Hem getrokken heeft.
Zoo keert, in den aanvang van ons spreken over Gethsemané de gedachte terug naar het slot van
het eerste hoofdstuk in dit boek.
Daar blies toen een rukwind uit de hel; maar Christus sloeg niet uit het evenwicht.
En in Gethsemané Een rukwind valt thans uit den hemel, en tuimelt tegen Hem aan.
Maar zelfs nu God Zijn rukwind uitstoot uit den hemel, zelfs nú |311| valt de Zoon des Menschen
alleen dáár neer ter aarde, waar het Recht Hem vinden wil.
En eer Gethsemané ons verder in zijn duisterheden in ziet dringen, willen wij de handen in
eerbied vouwen en zeggen: ik dank U, Heere, dat Gij de eerste waart, die mij in deze heilige
plaatsen de deur hebt open gedaan. Ik dank u, dat Gij door het Woord, in Christus, alleen ons
God verklaart. Stormen razen, winden waaien, zonden roepen, wolken dreigen, er is een Ark; ja
Heere, ik ga al - -
De Heere sloot achter mij toe. j
Christocentrisch zien, dat is ten slotte altijd theocentrisch zien.
"Wij gelooven allen met het hart, en belijden met den mond, dat er een eenig God is." k
Dat is ons schuchter, ons verzekerd begin. Maar toen Noach ontdekte, dat de Heere achter hem