Deur Christus Alleen - AH Bogaards

plaatsen in den chaos van de hel, waar alle sirenen loeien, en alle duivelen gillen, of waar een
windstoot abrupt in de windstilte intuimelt, - zelfs |306| daar zou niets de ziel van Jezus Christus
decomponeeren kunnen. Als Hij maar gaat en staat - met God! De disharmonie kan Zijn
harmonie niet breken. De pauzen en intervallen van wat buiten Christus gebeurt, kunnen niet de
oorzaak zijn, dat Zijn eigen ziel ook leeft en leven gaat, gelijk de onze, bij de gratie van de
variatie.
Neen, aan Jezus' eigen zielsbestand kan die plotselinge terugval uit de rust van het Avondmaal in
den angst van Gethsemané niet te wijten zijn; hij wordt daaruit althans niet verklaard.
Kan dan, indien wij toch de oorzaak zoeken moeten in hetgeen buiten Christus geschiedt, kan de
oorzaak dan misschien liggen in hetgeen Satan of de menschen doen
Wij huiveren hier voor elk wel-verzekerd antwoord. Zoo licht gaat het geloof de perken van
eerbied en voorzichtigheid te buiten.
Toch wagen wij dit ervan te zeggen.
Ten deele mag men hier de oplossing zoeken. Christus' fijngevoelige ziel heeft het gevoeld, als
Judas naderbij komt, en als de bende met stokken en zwaarden nadert, om Hem gevangen te
nemen. Nabijkomend gevaar, en dichter aandringende "stieren en honden" (Psalm 22), waren
voor Zijn zuiver ontvangende ziel wel waarlijk nieuwe prikkels. Ook voor Hem is er gradatie in
de smarten; en als van buiten af de kracht van het onweer in heftigheid toeneemt, dan worden
ook de vervaarnissen in Zijn echo gevende ziel sterker en geweldiger. Jezus' ziel was gevoeliger
dan de ziel van de telepaath, en nam zuiverder waar dan de clairvoyant. Naarmate dus de hel en
het muitend "moordenaarsrot" sterkere uitdrukking geven aan hun bedoeling, in hun daad, groeit
in Jezus het lijden; men stoort hier . . . zijn gebed, en Hij moet die storende macht nu dadelijk in
dat gebed betrekken . . . . De impressies van Jezus respondeeren volmaakt op de expressies, die
van buiten komen.
Toch kan ook hierin de volle verklaring niet liggen.
Hebben wij niet herhaaldelijk gezien, dat Christus' lijden reeds vóór dien tijd ontzaglijk was,
juist omdat Hij alles van te voren aan zag komen Wat Judas nu gaat doen, heeft Jezus zelf reeds
lang gezien. Wat Satan Hem nu laat ondervinden, heeft Hij zich zelf reeds eerder voor oogen
zich gehouden. Het schilderij van lijden |307| en dood heeft Hij zich zelf ontworpen en voltooid
en daaronder geschreven: zie hier het gruwelijk ontwerp van Christus, en dien gekruist zijnde.
Had het alleen gelegen aan het langzaam nabijkruipen van het gevaar, en van den dood, aan het
aanglijden van hel en duivelen in den nacht, dan zou de angst van Jezus wel geleidelijk zijn
gegroeid, maar niet zoo plotseling; niet met zóó sterke daling van de hoogte in de diepte, als nu
het geval bleek te zijn. Judas en zijn bende, de hel en haar gebroed, verklaren veel, maar zijn niet
in staat om alles te verklaren.
Nu wordt het onze beurt om van vreugde op te springen. Want nu is er maar één uitweg meer
voor onze bevende gedachten:
Het ligt niet aan Jezus' ziel, alsof die van binnen uit verstoord zou wezen.
Het ligt óók niet geheel en al aan Judas en de menschen en de duivelen.
Dus moet het ten slotte liggen aan den Heere onzen God.
En daarom, zoo zeiden wij, is er voor het geloof, hoe paradoxaal dat ook klinken moge, een
hooge reden, ja een sterk gebod, om, als Jezus in den afgrond tuimelt in nameloozen angst, toch
op te springen van vreugde.
Want wij hebben God gezien!
Een Gethsemané, dat niet uit God verklaard moet worden, is voor ons verschrikkelijker, dan de