Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Hier wordt niet geplaatst een lichte verdrukking tegen een gansch zeer uitnemend gewicht van
heerlijkheid, maar hier staat een gansch zeer uitnemend eeuwig gewicht van ellende tégen een
gansch zeer uitnemend eeuwig gewicht van heerlijkheid. De weegschaal slaat niet door; er is
geen verwrikken aan. Niet door een spel van kracht tegen kracht, dat buiten Christus om zou
gaan, wordt Zijn strijd beheerscht. Hij moet deze twee oneindige gewichten in Zijn eigen handen
torsen, en Zijn ziel met het gewicht van beide vol gaan laden. Wie zal het minste daarvan
zeggen Wie durft hier nog een vergelijking aan
i. Dat andere menschen rust konden hebben, was òf de vrucht van Christus' lijden, òf het was de
onrijpe vrucht van een slechts in waan gegrepen verlossingsgedachte. Maar Christus Jezus kan
geen vruchten plukken van een boom, dien een ander plantte. Hij moet Zijn eigen vruchten nu
gaan werven. Voor Hem de pijnen van den zaaier, zal Hij eens de blijdschap smaken van den
maaier h. Daar is maar één, die absoluut zaaier is: dat is Christus. Daarom is er ook maar één, die
absoluut "in tranen zaait".
j. Dus mogen anderen, als hun schip gehavend is geworden, zijn touwen vastmaken aan den
havenkant; de havenkade wijkt niet achteruit, voor wie waarachtig zoekt. Zij mogen het anker
werpen in den bodem; de bodem wijkt nooit terug, voor wie waarlijk ankeren wil in God. Maar
Christus wil Zijn anker werpen in God, en Zijn levensschip alleen maar meren aan de vaste
steunpilaren van de trouw en het recht des Vaders. Maar het vreeselijke is nu dit: dat de Vader
van Hem wijkt. God gaat Hem verlaten nu. De bodem wijkt van het anker terug en de havenkade
van het schip. Eerst als Hij geheel verlaten zal zijn, en Zijn schip niet meer houden kan naar de
wereld, en desondanks geweigerd zal hebben, ergens anders te ankeren, dan in God alleen, dán
eerst, als Hij het geloof, met loslating van elke aanschouwing, heeft verdiept tot in het oneindige
toe, eerst dán zal Hij worden aangenomen en opstaan uit de banden van den dood. |305|
Nu voor het laatst, wie durft hier "vergelijken"
Keeren wij nu tot ons uitgangspunt terug, dan herhalen wij, dat niet het feit, dát Christus lijdt en
angstig is, voor ons het groote raadsel is.
Integendeel, zonder dien angst is Hij onze Middelaar niet. Als de "rug" geslagen wordt, die de
slagen opvangt voor de zonden, welke de menschheid met de "hand" van Adam heeft bedreven,
dan moet die rug ook pijn voelen. 3)
Voor ons, die uitgaan van de belijdenis van Christus' middelaarschap, is evenwel iets anders de
moeilijkheid.
Hierin ligt voor óns het raadsel, dat Christus een aanvang heeft in deze smarten; dat Hij zóó
plotseling neervalt, uit de rustige verzekerdheid, welke in de Paaschzaal een lichtglans om Zijn
hoofd wierp, in deze felle benauwdheid en angst. Niet het bestaan, maar de plotselinge geboorte
van die angsten verbijstert ons, ook als wij staan op het standpunt van het geloof.
Wat mag de oorzaak zijn, dat zóó acuut de fonteinen van het lijden spuiten gaan en het hoofd van
Christus begraven onder haar roerig geweld
Kan dat soms liggen aan de constructie van Jezus' eigen zieleleven Is Zijn ziel in zichzelf zoo
onvast, zoo wisselvallig Gaat de onzekerheid van Hemzelf uit, is Hij oorzaak, dat Zijn zoeklicht
nu eens dezen kant en dan weer dien kant uitgeworpen wordt, en dat het overigens zwarte nacht
blijft
Dit aan te nemen, zou onrecht doen aan de ziel van Christus. Zijn ziel verbindt in zich de
vastheid van een geordend leven met de rust en harmonie van een nooit van binnen uit
verstoorde evenwichts-positie. Het perfecte kunstwerk Gods, dat men noemt: de ziel van Jezus,
is niet van binnen uit vertroebeld en verward of uit het evenwicht geslagen. Al zou men Christus