Deur Christus Alleen - AH Bogaards

enauwdheid op het beeld van Zijn van smart verwrongen aangezicht, laat de wateren van Zijn
ziel stil worden, stil, heel stil, - maar dan is Christus onze Heiland niet meer. |291| Wij kunnen
Hem niet volgen, niet gelooven, niet eens zien, tenzij in deze namelooze pijn.
Wij weten het wel, dat er zijn, die den angst van Christus tot het groote struikelblok maken voor
hun "geloof". O, als Jezus maar over geen enkelen steen gevallen was, dan zouden zij naast Hem,
en ook gaarne achter Hem, den opgang hebben volbracht naar den tempel der aanbidding en der
religieuze zelfbinding aan dit groote exempel van geestesadel. Maar helaas, zoo gaan zij nu
klagen, Christus is zoo groot niet geweest. Hij is op zijn weg gestruikeld. Hij heeft gebeefd. Hij
is tot aan den dood toe benauwd geweest. En over den struikelenden Christus struikelen zij nu
zelf. Een Christus, die rechtop kan blijven staan, die is de rots der behoudenis voor hun eigen
onversaagde, groot-menschelijke waardigheid. Maar een Christus, die vált over een steen des
aanstoots, is hún de steen des aanstoots.
En - zij weten het niet, dat zij ook hierin nog hun nietigheid belijden, en eigenlijk, onbewust,
Hem ook zóó nog eeren.
Want wat dit laatste "argument" voor de opzegging van hun vertrouwen aan Christus betreft,
men staat hier toch voor een raadsel, dat het ongeloof op eigen standpunt nooit op zal kunnen
lossen.
Indien toch Christus, zónder ooit in het stof te kruipen als een worm, alleen maar door rustig
rechtop te blijven staan, ons leiden kan, en wij "ons" "aan" Hem oprichten kunnen, als Hij maar
niet in angst en dood wordt neergeworpen, welnu, - dan is het niet zoozeer Zijn glorie, dat Hij
ons is vóórgegaan, maar dan is het vooràl onze glorie, dat wij Hem bij kunnen houden. Dan is
het niet Zijn vastheid, die ons als levensvoorwaarde dient, maar het is enkel Zijn voorbeeld in de
standvastigheid, die wij uit eigen kracht vermogen te volgen. Doch, indien Christus aan te nemen
zou zijn, zónder lijden, en zónder zijn wegsmelten onder den toorn Gods, en indien het dan
voorts enkel maar op ons vermogen aankomt, om "ons zelf" naar boven te werken, - waarom
zinkt dan ons vermogen in, wanneer het Zijne inzinkt Als ik de sterke ben, die ìk meen te zijn,
ja, als ik den moed heb, met mijn hooge woorden Zijn ellendigheid en benauwdheid te be- of te
|292| veroordeelen, laat mij dan mijn recht van hoogheid, van critiek, en zelfvertrouwen gaan
bewijzen door zélf rechtop te staan en zélf te heerschen in volmaaktheid boven alle stormen uit.
Of, - als ik dat niet kan, laat ik dán zoo wijs zijn, aan den ánderen kant te beginnen; niet aan dien
kant, waar ik Christus "belicht" met mijn pover zoeklicht, maar aan den anderen kant, waar ik
Hem, óók in Zijn angsten, Zichzelven laat verklaren, en zoo voor Hem leer beven.
Dat zou de redelijkheid zijn van het geloof tegen de ónredelijkheid van álle ongeloof.
Hoe het zij, zeker is dit: indien een struikelende Christus mij in den weg staat, indien Zijn val
ook mij tot struikeling brengt, dan is nóg Zijn grootheid daarin gebleken. Indien ik waarlijk groot
ben, dan kan mijn grootheid slechts te beter uitkomen tegen de nietigheid van Hem, die in
Gethsemané zich noemen laat: een worm, geen man b. En als ik dat niet kan, laat mij dan eerlijk
zijn, en het uitschreeuwen voor God, dat Zijn ellende de mijne nog grooter maakt, of anders -
Hem op gezag nu gaan gelooven.
Men moet hier dan ook kiezen of deelen.
Een vergelijking, die Christus naast andere menschen plaatst, om Hem dan met die anderen te
meten en te passen, is een gruwelijk ding, en dwaasheid in Gods oogen.
Het wordt bijkans vermoeiend, in de breede litteratuur, ook van den laatsten tijd, nog weer eens
na te gaan, hoe telkens weer, hier een kunstenaar, daar een psycholoog, ginds een philosoof, een
openbarings-getuige, een dichter, een schrijver van een zoogenaamd "leven-van-Jezus",
en zoo