Deur Christus Alleen - AH Bogaards

onverwachte van naast bijliggende omstandigheden.
Wij staan voor een raadsel.
In de Paaschzaal die rustige stem, die haast declameert voor God. Hier is de bittere schreeuw,
hier in Gethsemané.
In de Paaschzaal het voortschrijden van handeling tot handeling; hier de herhaling van
dezelfde
handeling, het telkens weer gaan en keeren, het bidden en wederom bidden, hier in Gethsemané.
In de Paaschzaal een regelmatige redevoering, die nu nog ons verbaaast door den prachtigen
opbouw van geheel en deelen, en ook het hoogepriesterlijk gebed, dat eveneens in de
opklimming der gedachten al hooger opstijgt van begin tot eind. Het gebed, dat al dieper afsteekt
naar den afgrond van Gods welbehagen, dat al hooger zich uitstrekt naar de gemeenschap met
God, en dat in Zijn aandacht àl breeder omspant de massa van Zijn volk, eerst de discipelen,
daarna de ééne heilige algemeene christelijke kerk. Maar tegenover dit rustig opstijgend en al
vrediger zich uitzeggend hoogepriesterlijk gebed komt nu in Gethsemané een herhaling van
dezelfde woorden, een terugkeeren van hetzelfde thema; geen prógressie maar retrogressie in het
gebed; hier in Gethsemané.
Ja, nog zijn de tegenstellingen niet uitgeput.
Wij kunnen ze niet alle noemen, maar zij komen alle op hetzelfde neer. Laat ons in déze
tegenstelling alles samenvatten: in de Paaschzaal is de Christus de gevende, die Zich Zelf
wegschenkt aan de Zijnen, en die fier en verheven, Zijn werk aan hen verricht. Maar in
Gethsemané is Hij niet meer de gevende, maar de arme, de bloode, die ontvangt. Hij is als een
kind; zóó hulpbehoevend, dat Hij schreit om enkele trouwe vrienden, die, al is het dan ook één
enkel uur, met Hem zouden waken . . . .
Wat is dat toch
Hier is een raadsel, dat iedereen pakt. |290|
Maar wat is de oorzaak Wat mag toch dit snijdend contrast in het leven roepen
Waaraan ligt het Welke onzichtbare hand heeft Christus uit die hooge verzekerdheid
neergesméten in diepe ellende en verbrijzeling
Het komt erop aan, hier goed te onderscheiden.
Velen stellen het probleem op zoodanige wijze, dat reeds hun probleemstelling scherp laat zien,
dat tusschen hen en ons het probleem zelf nog in geding is; en dat zij aan den ánderen kant van
ons staan, wat betreft hun Schriftgeloof en hun Christusbeschouwing. Het raadsel, zooals zij het
zien, dát schokt en deert óns niet; al getuigen wij ook, dat wij de diepten van hetgeen wij omtrent
den nacht van Gethsemané meenen te weten, niet vermogen te peilen.
Neen, er is een ánder raadsel, dat ons, zelfs als wij ons afzonderen van allen, die den Christus
anders zien dan wij, toch óók nog bezig houdt en vermoeit.
Misschien is het wel goed, eerst te zeggen, waarin het raadsel voor ons niet ligt.
En ten tweede, te doen uitkomen, waar het raadsel dan voor ons besef wèl ligt.
Wanneer velen zeggen, dat het groote raadsel voor hun besef in Gethsemané hierin ligt, dat
Christus zoo tot den dood toe benauwd is, dan belijden wij, dat de angst "op zich zelf," dat het
feit, dàt Christus bedroefd is tot den dood, voor ons het raadsel niet is.
Integendeel: het mogen er nóg zoo velen zijn, die juist om de angsten van Christus Hem niet
meer kunnen "gelooven", - maar ons geloof leert ons juist den ánderen kant uit redeneeren.
Wisch het angstzweet weg van het gelaat van den Man van Smarten, retoucheer
de trekken van