Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Neen, wij noemen niet meer.
Want àl die verzen, en àl die woorden zijn als één groot geheel in Jezus' ziel verweven.
En het is alles messiaansch geweest.
In deze psalmen is de profetie, die naar de toekomst grijpt; ook deze was in Jezus.
In dit Hallel zijn liturgische liederen (113, 115), maar - de hoogste Liturg is heden Jezus. |285|
Ook is er een beurtzang bij: de één zingt, en de ander antwoordt (psalm 118). Misschien hebben
de discipelen dien beurtzang gezongen als antwoord op Jezus' eersten zang. Indien het waar is,
heeft hun stuntelig zeggen van deze rijke poëzie de ziel van Jezus, die zoo zuiver zong, wel zeer
gewond . . . . Maar als er niemand is, die Hem helpen kan, dan heeft Zijn eigen arm Hem heil
beschikt. En als er niemand is, die Hem zingend àntwoorden kan, dan heeft Zijn eigen mond
Hem geantwoord. Jezus heeft den zang en den beurtzang alleen gezongen. Geen wonder: de
dialoog was in den Dichter mono-logisch.
Hij zong "pro omnibus".
Jezus, bid voor ons, Jezus, zing voor ons.
Heilige Vader, hoor Jezus zingen, alleen zingen, de hand aan de deur van het paleis Uwer
heiligheid. Vader, er is geen behoudenis voor ons, tenzij in Hem. Hij zingt plaatsvervangend, Hij
zingt alleen, maar in Hem zingen al de zijnen: Gij hóórt hun stem.
Als hier nu eens een dichter in de zaal geweest was, of een psycholoog, of een dramaturg of
Bach of Beethoven
Hadden zij dan beter gezongen, de ziel verstaan, een drama gecomponeerd, muziek gegeven
Misschien wel beter, rijker en dieper.
Maar, áls dat zoo geweest zou zijn, dan zou het niet geweest zijn door hun natuurlijken aanleg,
noch door den buitenkant, die aan al deze dingen is, maar alleen door het geloof en door de
openbaring.
En als zij niet geloofd hadden, en zij waren er "ècht" bij geweest, en zij hadden het zóó gezien
en
gehoord, dàn zouden zij gevloekt hebben en tusschen de tanden gesist en demonische accoorden
uit hun orgel hebben geslagen.
Want dit wonder beweest zich ten slotte tusschen hemel en hel. Men is er in, òf men is er ook
heelemaal uit. Dit is geen wonder ván een dichter. Het kan wel vóór hem zijn, mits - in geloof,
door Hem, door Hem alleen om het eeuwige welbehagen.
Laten wij nu maar stil gaan worden. Wij zouden na dit oogenblik nooit meer zelf durven zingen,
als het element van Christus' |286| middelaarschap, dat voor ons plaatsvervangend zingt, niet in
dit hoofdstuk geweest was naast het andere: van den volmaakten Dichter en van den zuiveren
Zanger. Maar God zij dank, dat wij niet meer zingen "zoo mooi als Jezus" (hoor dien waanzin!) ,
maar wij willen toch zingen uit kracht van Jezus, en door Zijn genade. Wij zijn er wel niet bij
geweest, toen Hij den lofzang zong, wij zijn dan ook geen "hoorders van het eerste gehoor" en
geen toeschouwers - leerlingen - "van den eersten graad". 5) Toch zijn we niet jaloersch op de
discipelen, die er bij waren, toen Jezus zong. Want Jezus, den Dichter-zanger hóóren, dàt is enkel
een zaak van geloof. Wie van binnen, gansch inwendig, is geroepen, dat is: wie waarlijk hóórt
met zijn ziel, en hoort naar God, die is er niet maar bij geweest, maar die is vandaag er nòg bij,
als Jezus zingt. En als hij naar zijns Meesters zang luistert, en dan ook gaat zingen zijn Hallel in
het feest der "geestelijke" vrijheid, dan is hij ook in dien zang met Christus mystiek vereenigd.
Want Jezus herinnert zich nog in den hemel, hoe Hij op Paschen eenmaal gezongen heeft
(Hebreeën 5); en het is nog Zijn menschelijke ziel, gelijk ook Zijn Goddelijke Geest, die zich
overbuigt tot, en die (voor
wat den Geest betreft) ingaat in elk menschenhart, dat als een kind, en