Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Welnu, hier is zoo iets als mystiek in de ziel van Jezus. |279|
De Dichter moet naar Zijn liederen toe, en naar Zijn profetie; want als Knecht des Heeren is Hij
object van de profetie, maar als Dichter is Hij daarvan subject.
Nu is de ware mystiek, dat het subject tot het object in een verhouding van levensbeweging staat,
en dat de beweging is: de gemeenschap.
Zóó is er in Jezus tusschen de Schrift en Zijn ziel een ongebroken mystieke verhouding. Hij is
altijd in beweging met de Schrift; en kán nooit, ook maar op één punt van den tijd, "sleur en
gewoonte" daarbij volgen. En anderzijds, - Zijn gansche ziel hecht zich aan de Schrift. Het
subject dringt zijn eigen object in. En het object dringt zijn eigen subject in.
Weer kunnen wij niet verder.
Maar wie nog niet voelt, dat de dogma's van de kerk ook een dichter kunnen laten zingen, die
moet de kerk en het dogma niet beschuldigen, dat zij voor de schoonheid dood zijn.
Die moet zichzélf beschuldigen.
Wij voor ons evenwel hebben niet als dichters, en ook niet als denkers, in de eerste plaats, maar
als geloovigen, als hulpbehoevende, in onszelf verloren zielen, daar behoefte aan, te weten en te
bevinden: dat Jezus zingt de Schriften. Want het vleesch geworden Woord is Jezus; en het
Schrift geworden Woord is de Bijbel, ook het Hallel. Dat deze twee elkander nu de hand reiken,
dát is ook geweest tot onze verzoening. Dát hadden wij moeten doen, - de Schrift, het Woord, de
hand reiken; maar wij hebben dat niet gedaan. Daar is in het zingen van het Hallel dan ook meer,
dan de groote blijdschap van den Dichter, die Zijn eigen liederen mag zingen. En, daar is ook in
dat zingen zelfs nog meer dan de diepe schaamte van den Heiland-in-vernedering, die Zijn
dichterschap doorleeft nu in verberging. Want er is óók hier: de krachtige gehoorzaamheid, ons
ten goede. Hier is de dadelijke gehoorzaamheid van den Middelaar Gods en der menschen, die
zingt, waar anderen zwijgen, en die de zuivere tonen zingt, die Adam in de keel zijn blijven
steken - - - |280|
En nu, tenslotte: de hallelzingende Jezus vertoont ons óók de boeiende gestalte van den
volwassen mensch.
Reeds als kind heeft Jezus de psalmen hooren zingen, en ze zelf, met "de groote menschen",
meegezongen. Hij heeft als knaap reeds Paaschfeest gevierd en het Hallel heeft ook toen Zijn
kinderoor getroffen. En wie zal zeggen, of de vragen, die het twaalf-jarige kind-Jezus in den
tempel gesteld heeft, aan de leeraars,die daar zaten, zich niet bezig hebben gehouden met teksten
en motieven van het Hallel, en van de liederen "hammaäloth", die de pelgrims bij den optocht
hadden gezongen Zoo is Jezus als kind door de psalmen gegroeid, en als zuiver mensch naar de
psalmen toe gegroeid. En als man is Hij nu mèt de psalmen uitgegroeid voor de oogen van God.
God heeft het heilig offerlam gekeurd.
De keuring ging ook hierover, of de psalmen in de ziel van Jezus genoegzaam resoneerden, en
voldoende in Zijn ziel waren doorvoeld; genoegzaam en voldoende om het kruis te dragen en de
psalmen daarin te gaan vervullen.
Want slechts die dichter, die de psalmen heeft verstaan en als mensch voldoende ervan
doorgloeid is, kan zijn eigen psalmen gaan vervullen.
O, wijde barmhartigheid!
O, groote verborgenheid!
Deze dichter heeft eerst van zichzelf gezongen.
Hij heeft daarna, als mensch, getrácht, zichzelven te verstaan en in zijn eigen diepten in te
dringen.