Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Wij mogen inmiddels niet al te veel kwaad zeggen van deze middeleeuwsche poëzie met het
nachtegaal-gegeven, want wij moeten eerlijk bekennen, dat ook wij zelf, in het algemeen
gesproken, meer aandacht hebben gewijd aan de zeven kruiswoorden, die slechts ten deele aan
de Schrift ontleend zijn, dan aan de lofzang, dien Christus, eer het kruis kwam, in de Paaschzaal
heeft gezongen en die in al zijn deelen aan de Schrift zelf was ontleend. |270|
Het zegt misschien wel iets, en dan niet in ons voordeel, dat wij meer acht geven op hetgeen
Christus in voor ons waarneembare smart zegt, en dan met rauwe stem, en met klagend geluid,
en in hoogen nood, - dan dat wij letten op wat Hij rustig reciteert, nog schijnbaar ver verwijderd
van het kruis.
Want wat dunkt u, mogen wij de rust van Christus, in het zingen van de Schrift-woorden,
misbruiken, door meerdere diepte te fantaseeren in de kruiswoorden, dan in den lofzang,
waarmede Hij de Paaschzaal heeft verlaten Mogen wij grooter liefdeswerking onderstellen in de
kreten van nood, die men "kruiswoorden" noemt, dan in het profetisch aanheffen van het Woord
des Heeren, dat in den lofzang Jezus toesprak
De vraag stellen is reeds haar beantwoorden.
En hierom moeten wij opnieuw een consequentie trekken uit ons gereformeerd begrip van
Schriftbeschouwing, en uit onze belijdenis omtrent de ziel en den geest en het werk van Jezus
Christus. Die consequentie trekken wij in de eerlijke belijdenis, dat de lofzang, die den
Paaschmaaltijd heeft besloten, niet minder de aandacht waard is dan de kruiswoorden, één voor
één.
Nu worde voorop gesteld, dat het zingen van den lofzang oogenschijnlijk niets bizonders is.
Op het joodsche Paaschfeest hebben duizenden denzelfden lofzang aangeheven, als hier
Christus.
Immers, het zingen van een lofzang, en ook van dien bepaalden, behoorde tot de officieele
voorschriften van het Paaschfeest 1). Met |271| andere woorden: de zang was heel gewoon, en
het zingen, zoo men wil, doodgewoon. Het lied was bekend, - want het waren de psalmen 113 tot
118. Die psalmen werden samen genoemd: het Hallel. En het voorschrift luidde, dat men op het
Paaschfeest, in twee tempo's, deze liederen zingen moest. Het was om zoo te zeggen een "kósjer"
gezang. Alle Joden volgden het gebruik.
Dit zullen dan ook wel de redenen zijn, waarom voor velen dat lied zoo heel gewoon, zonder
eenige verheffing is. Zij vinden een "kruiswoord" daarom zooveel dieper, omdat niemand buiten
Jezus ze gesproken heeft.
Maar toch is deze redeneering een tastbare dwaasheid.
Als Jezus wat doet, dan komt het er niet op aan, of anderen óók zoo doen; want - zóó, als Hij het
doet, zóó doet het niemand in de wereld. Daar is in het zingen van het Hallel, zoodra het lied in
Jezus' mond komt, iets volkomen nieuws, dat nog nooit in de wereld is geweest, en dat ook nooit
er weer komen zal.
Dat ligt niet aan de klanken van het lied, maar het ligt aan dit geheimenis, dat hier de Auteur, de
Dichter, zijn eigen lied gaat zeggen.
Dit is iets moois, iets heiligs ook.
Op dezen Paaschdag, en den volgenden, en den voorafgaanden dag, hebben menschen de
liederen van het Hallel uit alle straten en huizen gezongen; de hemel weergalmde erevan; de
engelen hadden er heel veel last van, en ook héél véél vreugde.
Maar zóó, als Jezus het zong, wer het door niemand gezongen.
Want - de dichter zong in Hem zijn eigen lied.