Deur Christus Alleen - AH Bogaards

leven leidt in Christus Jezus, onzen Heere.
1. Dit hoofdstuk handelt nog niet over het gesprek, dat tusschen Mozes en Elia en Christus
gevoerd werd; daarover loopt evenwel hoofdstuk VI.
2. D.w.z. rustig doceerend, als een meester die den tijd neemt voor zijn leerlingen (de
klaarblijkelijkheid der openbaring, de ingang van de openbaring tot ons "menschelijk vlak"!).
a. Niet eerder gepubliceerd.
b. Vgl. Lucas 9:32.
c. Vgl. Matteüs 17:14-21 par.
d. Vgl. 1Koningen 17:1 en passim.
e. Vgl. Matteüs 26:43, Marcus 14:40.
f. Vgl. Lucas 16:9.
g. Vgl. Tusschen "Ja" en "Neen", p. 151.
h. Vgl. Jozua 10:12.
i. Vgl. Psalm 89, vers 1 (berijming 1773).
j. Vgl. Lucas 12:50.
k. Raffaello Sanzio (1483-1520), De verheerlijking op de berg.
HOOFDSTUK III.
De dienende engel onder de satanische wolven.
Maria dan, genomen hebbende een pond zalf van onvervalschten zeer kostelijken nardus, heeft
de voeten van Jezus gezalfd.
Jezus dan zeide: Laat af van haar; zij heeft dit bewaard tegen den dag Mijner begrafenis.
JOH. 12 : 3a en 7. a
DAAR zijn menschen, die gewoon zijn, het lijden van den Christus te zien als één doorloopende
reeks van de meest dramatische gebeurtenissen, een reeks die dan echter af en toe, met Gods
permissie, onderbroken wordt door een enkele idylle. Zulk een idyllisch intermezzo brengt dan
een pauze, zoo nu en dan, in dat groote geheel van bloed en zweet, van strijd en tranen. Zoo'n
idyllische pauze is dan voor sommigen de zweetdoek van Veronica, voor anderen de engel, die
den Heiland versterkt in Gethsemané, en voor zeer velen de zalving van Jezus' voeten door Maria
in Bethanië, waarover wij thans willen spreken.
Indien deze opvatting van den zin van het lijdensverhaal juist zou zijn, dan was er ongetwijfeld
stof voor een ragfijne novelle en voor een zoet liedje van liefde. Hier is een vrouw, die als
offerande duren nardus, en dan het fleschje er bij, den Heiland biedt uit een hart, dat overvloeit
van liefde. Hier is een huis, dat van den reuk der zalf vervuld wordt. Hier is een priesteres, wier
naam is Maria, en die den opperpriester onzer belijdenis met zalfolie het kleed doortrekken gaat,
terwijl het de liefdegeur dierzelfder |27| olie is, die haar eigen kleed doortrokken heeft, en nu "elk
tot liefde nopen" b moet.
Toch voldoet deze opvatting van den zin der Schrift ons niet. De man, die hier een novelle zou
willen schrijven met behulp van de sobere gegevens der Evangelisten, zou toch moeilijk klaar