Deur Christus Alleen - AH Bogaards

God daarin Zijn werk volbrengt. De hoogte- en dieptepunten van het historisch proces van Gods
genadewerk teekenen óók de curve af van Satans koortsig jachten. De rimpeling van het water in
den stroom des heils weerspiegelt zich ook in de rimpeling van de zwarte wateren van het
helsche |260| woelen en werken. Zijns ondanks moet Satan met Gods "tijden en gelegenheden" o
meeleven. Als God een steen in het water werpt, dan slaat die steen zijn kringen wijder en wijder
in het water, en de golven van Gods water slaan tegen den duivel aan; hij kan niet duiken onder
het geweld van den golfslag van Gods kracht vandaan.
En zoo is het nu hier.
Eerst is er geweest het feit van Christus' gebed. Nu kan niet de reactie uitblijven van dat andere:
het satanische "gebed". Verheft zich Christus' bidden, dan roept ook Satans stem. Er is een wilde
woede in: maar vooral een groote pijn; de pijn van hem, die actie zoekt, en immer niet verder dan
tot re-actie komt. En vooral nu, nu het knettert in de lucht, nu het onweer van God door de
wereld raast, en Satans geest verstoort, vooral nú begeert Satan met nieuwe kracht, en pleit met
sterker stem, om zijn vermeende rechten: rechten van Satan!
Hij pleit bij God. Hij pleit, omdat God pleit.
Zijn pleiten is reactie. Als God den rechts-strijd in de wereld aan de orde stelt, dan is Gods uur
het uur van Satan. Recht tegen recht! Rechtstermen tegen rechtstermen! Advocatuur des hemels
Dan óók de advocaat der hel! Wordt Christus tot Paracleet gesteld En wordt de Geest als
Paracleet na Hem beloofd Maar dan treedt Satan op als advocaat van eigen zaken; hij trede op
bij God. Hij "vordert op": de rechtsterm tegen den rechtsterm; doch een rechtsterm dan, die alle
heilstermen in eeuwigheid weerspreken wil.
Hier ligt de lijn der Schrift.
Hier is de epiloog, dien Christus schrijft na den proloog van Job. En hier is weer de proloog van
Openbaring 12, waar Satan wederkeert als "verklager van de broederen".
Geen menschelijk verdichtsel, geen apokrief evangelie, kan ooit zoo sterk en diep zijn als hier
het Evangelie Gods. Want het schrijft wel over Satan en zijn smarten, maar in den grond spreekt
het ons van Jezus Christus, die in de Paaschzaal hier doorleeft de spanning, en de verheven
dramatiek van den proloog van Job, en van de Apocalypse, en van het boek der zeven zegelen
vooral p. |261|
Doch nu is het de groote troost, dat dezelfde Goël, die zelfde "eene uit duizend", die de getuige
aanwezig is, om in te grijpen in
ten goede moest zijn voor Job q, thans zelf in vleesch en bloed
de geestelijke rechts-worsteling, die het gansche al beweegt.
Heden is de verschrikking van het boek Job in onze ooren vervuld r.
Maar met de verschrikking ook de vertroosting van dat boek.
Immers, in het boek Job is het messiaansche element sterker dan ooit. Als Job omringd zich ziet
van "duivelen" in menschengestalte, kwade vrienden, die hem enkel maar beschuldigen, zónder
dat hij uitzicht krijgen kan op vrijspraak en ontferming, dan neemt hij zelf het woord en beroept
zich op den Getuige, die vóór hem pleiten zal bij God. Die Voorspraak en Getuige zal dezen
armen Job, die thans gezift wordt van God en van den Satan beide, die heen en weer gesmakt
wordt tusschen de harde rotsen der eeuwen, die in de zeef moest komen, alleen maar, om in
zichzelf bewijsmateriaal te wezen van de majesteit van God, hij zal, zeg ik, Job opnemen in Zijn
pleitwoord bij God; voor Job zal Hij verlossing pleiten. Ja zelfs, als Job straks in wanhopigheid
wegzinkt, en God aanklaagt, en niet meer weet, waarheen het moet, en zelf het messiaansche
element uit zijn leven wèg-redeneeren gaat, zelfs dán komt Elihu om wederom plaats te maken
voor de Messiasverkondiging, als hij Messias aanwijst; Messias, die, als de "ééne uit duizend,"
lijden zal voor Job en verzoening voor hem vinden zal.