Deur Christus Alleen - AH Bogaards

In de tweede plaats treft ons, dat Satan allen, die in de Paaschzaal zijn met Jezus, van den Vader
heeft opgevorderd. Aan allen wil hij 't kwaad volbrengen ("ulieden", meervoud). Aan allen, die
van Christus zijn.
Of Satan Christus dan niet zoekt
Ja, zeker, Hem wel 't allermeest.
Maar, Satan "heeft aan Christus niets" l. Tot nu toe staat de Christus; Hij staat rechtop. En
daarom keert zich Satan tegen de discipelen, de apostelen der toekomst. Kan hij Christus niet van
de gemeente scheiden, dan is er nog een andere weg, dat hij n.l. de gemeente van haar Christus
scheide. Daarom begeert hij de Apostelen, want zij "vertoonen de heele gemeente". Zij zijn
representanten van heel de kerk, die door hun ambt zal bloeien en leven. Zouden dezen vallen,
dan was een wig gedreven, een breuk geslagen in het "ééne zaad der vrouw". Dan is de bron der
kerk met steenen toegestopt, dan heeft de zijde van Jezus voor niets gebloed. Dan zijn de
vier-en-twintig tronen, rondom Gods éénen troon m, vacant voor alle eeuwigheid, wat het
twaalf-tal der apostolische stoelen betreft. En - zijn de twaalf apostelen-stoelen leeg, dan hebben
ook de twaalf patriarchen geen recht op een troon. Dan wankelt alles in hemel en op aarde.
Daarom - Satan zoekt hen allen.
Maar ons allen heeft Simon allermeest zijn aandacht. Want Simon is een "satan" herhaaldelijk
geweest voor Jezus. Kan de geest nu uit den afgrond dit zegel, op Christus' arm en hart gesteld n,
daarvan afrukken, kan hij "het satanische" in Simon sterken, en het andere in hem verdringen,
dan zal de val van Simon groot zijn en het fundament der kerk zal gescheurd zijn, juist op die
plek, waar Simons steen is ingemetseld. |257|
Hier komen wij vanzelf reeds tot ons derde punt.
Met welk doel wil Satan Jezus' leerlingen opeischen van God
Om hen te ziften als de tarwe.
Ziften, wat wil die beeldspraak in dit verband
Iemand, die het Oostersch leven met zijn gewoonten van nabij heeft leeren kennen, 1) zegt ons
ervan, dat het hanteeren van de zeef gewoonlijk door de vrouw gebeurde. Zij "neemt de zeef
halfvol met koren, tusschen de beide handen. Zij begint haar werk, dat ze met groote
behendigheid verricht, door de zeef zes of zeven maal van rechts naar links te schudden,
waardoor al het gebroken stroo en het kaf, dat nog tusschen het koren zat, naar boven komt. Het
grootste gedeelte ervan kan ze nu met de hand verzamelen en wegwerpen. Nu begint zij de zeef
in schuine houding te brengen en gedurende geruimen tijd op en neer te bewegen, terwijl ze
voortdurend uit alle macht er overheen blaast. Dit deel van de behandeling, dat zeer behendig
volbracht wordt, heeft drieledig gevolg: Ten eerste: al het vuil, aarde, gerst en kleine korrels,
vallen door de gaatjes van de zeef op den grond. Ten tweede: al het achtergebleven stroo of kaf,
wordt vooral door haar aanhoudend blazen, verstrooid of op een hoop gebracht in dat deel van de
zeef, die het verst van haar verwijderd is. Ten derde: het goede koren blijft op een hoop midden
in de zeef liggen, terwijl al de steentjes een afzonderlijk hoopje vormen op dat deel der zeef, dat
het dichts bij haar borst is. Nu neemt zij met de hand de steentjes, het stroo en het kaf weg."
Dit ziften - men verstaat de beeldspraak - is dus een beeld van een geweldig forsch heen en weer
werpen en schudden, teneinde te gemakkelijker koren en kaf te kunnen scheiden. Onder dit
ziftingsbeeld doet Jezus dadelijk reeds verstaan, dat de felle bewogenheid van den nacht, die
komt, de ziel der discipelen heen en weer werpen zal, zóó krachtig en zóó forsch, als het koren in
de zeef wordt heen en weer gesmeten.
Maar - dit alles moet dan dienen tot bevrediging van satanische |258| begeerten. Dat is te zeggen: