Deur Christus Alleen - AH Bogaards

En daar is ook iets groots. Simon, Simon, de Satan heeft ulieden zeer begeerd te ziften als de
tarwe.
Vier dingen vragen onze aandacht. Ten eerste, dat Satan begeert. Ten tweede, dat Satan hen allen
begeert. Ten derde, waartoe Satan begeert. Ten vierde, op welk tijdstip hij begeert.
In de eerste plaats, zoo zeiden wij, is hier het begeeren van Satan.
Maar wie zal het minste daarvan zeggen
Indien reeds de begeerten van den mensch voor den medemensch moeilijk te verstaan zijn, en
zwaar om te ontleden, hoe zullen wij dan niet machteloos staan tegenover de diepten van Satan
Het is een vermetel ding, te spreken over de smarten van Satan.
Niettemin, Christus profeteert daarover en beveelt ons dus, aan Zijn hand ook hierover na te
denken.
In het algemeen nu kunnen wij zeggen, dat in Satans wezen een |253| duistere begeerte woelt,
een diepere bestaansdrang, welke ingaat tegen God.
Maar daarmee is niet alles gezegd.
God immers is in zichzelf de onveranderlijke, die nimmer "wordt", of "groeit", doch is.
Tegen dit eeuwig vlammend vuur van heiligheid rookt nu eeuwig de doornbosch van den Satan.
God - als de eeuwige is het, die zijn haat ontmoet.
Maar God, die onveranderlijk is in wezen, openbaart zich ook in veranderlijke werken. De
werken Gods, in schepping en herschepping, worden, groeien, gaan van mindere kracht tot
meerdere. Zijn werk streeft naar een doel: het is eschatologisch, want het streeft naar de
katastrofale glorificatie van het verlossingswerk op den jongsten dag.
Zoo is God dus tweeërlei: de zijnde en de werkende God. God, gelijk Hij van eeuwigheid is; èn
God, gelijk Hij eschatologische in arbeid is, en eenmaal Zich laat zien, met de voltooide historie
der wereld, met de voleinde geschiedenis der openbaring, en met den rijken oogst van Zijn
volbracht verlossingswerk. Tegen dezen God, den zijnden èn den werkenden God, tegen dezen
God nu begeert Satan immermeer in. Hoe meer dus Gods wezen in Gods werk, en Gods werk
zich in de wereld geldig maakt, en hoe meer ook de eschatologische krachten van het koninkrijk
der hemelen in de wereld werkzaam worden, des te heftiger begeert Satan tegen God. Hij heeft
grooten toorn, voornamelijk als hij een kleinen tijd heeft (Openb. van Joh. g).
Nu, dan is vooral de nacht, in welken Christus werd verraden, een sterke prikkel voor den Satan.
Want, in dezen nacht weigert de heiligheid Gods zich op te sluiten in zichzelve, of zich enkel te
manifesteeren in de verdoemenis van Satan en in de verderving van wie hem toebehooren. Gods
heiligheid zoekt haar uitbreiding nu. Gods heiligheid opent een expansiekrijg. Die heiligheid
Gods wil zich openbaren in de rechtvaardiging van zondaren. Zij wil door twaalf apostelen zich
uitstorten in een kerk, een instituut, welks heiligheid ook in het |254| instituut zal blijken en
effect zal nemen tot aan den jongsten dag. En daartoe stelt God in het werk de eschatologische
krachten der toekomende eeuw h. In dezen nacht razen stormen, en gieren alle winden. Een
wervelwind trekt door 't heelal. Daarom is deze nacht de prikkeling van Satan. Leven, hier is Uw
prikkel! i
Zoo komt nu Satan tot begeeren.
Gelijk voorts Christus in de paaschzaal aan Zijn begeerten gestalten geeft en woorden, door een
gebed ervan te maken, zoo stelt ook Satan zijn begeerten in woordvorm (schoon van een taal, die
slechts geestelijk wordt verstaan) in het wijde heelal. Zijn begeeren randt Gods werk aan. Zijn
heet verlangen schroeit de randen van de zeven sterren af. De zeven sterren zijn de zeven
gemeenten j. De zeven sterren zijn de volkomenheid der gemeente. De zeven sterren zijn in de