Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Dit alles komt nu hier terug. Want Jezus spreekt achteraf hier uit, dat Hij bij voorbaat reeds
gezien heeft, wat Satan, afgezien van Judas, doen wil met de andere discipelen. In Judas is hij
reeds gevaren, dat is nu voorbij. Maar Jezus weet het, met onmiddellijke zekerheid, dat Satan
nog niet stil zit. Evenals Christus al wat in Judas is geschied, aanstonds heeft herleid tot de
diepten van verkiezing en verwerping achterwaarts, en het ook voorwaarts heeft uitgewerkt tot in
het gezicht der hel, zoo is het nu ook hier. Christus neemt niet slechts Judas, maar al Zijn
jongeren, Hij neemt ook u en mij, op in die gespannen aandacht, waarmee Hij alle tijdelijke
dingen terugleidt tot de eeuwige, alle zienlijke tot de |251| onzienlijke, alles wat heden gebeurt
tot wat gister wortel schoot, en morgen nieuwe vrucht zal dragen. En zoo heeft Hij, hoewel zeer
ontzet over hetgeen in en aan Judas werd voltrokken, toch niet in die ontsteldheid van Zijn ziel
de andere schapen vergeten. Ook toen één schaap verloren ging, bleef Zijn aandacht bij de
andere elf. Hij heeft de dooden hun doode laten begraven b; maar Hij zal zich zelf weer tot de
levenden wenden. Dus heeft Jezus niets verdrongen.
Avondmaal heeft Hij gehouden met de zijnen, maar Hij heeft intusschen Satan gezien. Hij nam
het brood, en zag den walm van Satan er overheen strijken. Hij tilde den beker op en proefde
alsem van Satan in den wijn. Hij dringt met alle dingen tot de diepste diepten in, en zoekt in
ieder oogenblik de groote verborgenheden.
Zoo vindt - en wijst - hij drie van die verborgenheden.
Daar is het Avondmaal: hier wordt de diepste "verborgenheid" van den mensch in actie van
geloof gezet door Christus en den Geest.
Hier is ook de Satan, en die begeert zeer te ziften: dat is de diepe "verborgenheid" van het
satanisch wezen, dat niemand peilt, noch immer kan doorgronden.
Hier is ook het hart van God: en dat is vooral de groote "Verborgenheid". Maar Jezus appelleert
daarop, als Hij bij den Vader pleiten gaat, niet als degene, die geen hoop heeft, maar als de
wélverzekerde, die weet wat in den Vader is. Zoo gaat Hij pleiten voor de zijnen.
En alle drie deze verborgenheden zijn nu tegelijk in de diepte van Jezus' ziel, want: Ik heb voor
U gebeden, bij God, tegen Satan, onder het Avondmaal.
Is dat geen groote heiligheid Is dat geen licht van klaarheid Is dat geen brand van liefde Een
Christus, die bij het Avondmaal de "smarten van Satan" kent, en die ook met Zijn gansche
zielsbegeeren inworstelt tégen Satan Daar is Hij weer, de ééne niet-verdringer, zuiver in de
harmonie van Zijn volmaakte ziel. Hij heeft voor allen in zijn hart een plaats, want Hij weet, dat
zij allen (meervoud) door Satan opgevorderd zijn bij God. Maar Hij geeft |252| elk ook weer zijn
eigen plaats. Vandaar, dat voor Simon nog in bijzonderen zin een gebed Hem leeft in de ziel: "ik
heb voor u (enkelvoud) gebeden, Simon! En, niet alleen is het verleden en het heden in Zijn
aandacht, maar ook de toekomst heeft Zijn hart. Want Simon krijgt straks een opdracht voor de
toekomst, en in die opdracht aan den éénen Simon worden straks weer allen begrepen en
beveiligd: "en gij, als gij eens bekeerd zult zijn, zoo versterk uwe broederen" c.
Dit is de volmaakte afwezigheid van de zonde der "verdringing".
Verleden, heden, toekomst; individu en gemeenschap; diepste diepte, en hoogste hoogte; God en
Satan; Judas en Simon; pleitrede van beschuldiging en pleitrede van ontschuldiging, - het is alles
tegelijk, en alles op zijn plaats, in de ééne groote ziel geweest van den mensch Jezus Christus.
Waarlijk, zulk een Hoogepriester betaamde, paste ons d.
Treden wij naderbij, voorzichtig en verlegen bij zooveel menschelijke majesteit, dan hooren wij
Jezus zeggen: Simon, Simon! Als Jezus tweemaal iemands naam zegt, dan gebeurt er iets groots:
Martha, Marthae; Saul, Saul f; Simon, Simon!