Deur Christus Alleen - AH Bogaards

van dood. Een geheimzinnig licht trilde in Zijn oogen en speelde over Zijn gelaat, ook toen Hij
zich teekende, en "als een zegel zette op het hart" v der zijnen, . . . . toen hij zich wegschonk als
gebroken; toen hij het teeken van Zijn dood zoo dicht mogelijk toeschoof naar het moment van
dien dood zelf. Toen heeft Hij wel de angst zichzelf uitnemend groot gemaakt, - want hoe dichter
een teeken komt bij de beteekende zaak, hoe machtiger de vorm van het teeken een menschenziel
toespreekt, verschrikt, of vertroost; maar toch, - zóózeer heeft Christus de zijnen lief gehad, dat
Hij, hoewel teeken en beteekende zaak elkander bijna raakten, toch nog profeteeren kon van de
beteekenis dezer heiligheden, toch nog als Koning bevelen kon, dat men dat doen zou tot aan het
einde toe, toch nog als Priester bidden kon om den Geest, die aan het teeken zich moest paren.
De oogen van Jezus zagen rustig elk van Zijn jongeren aan, maar zij tuurden heel in de verte, zij
tuurden tot aan den uitersten horizont, en zagen daar een ander staan.
Die ander was de Anti-Christ. |247|
Het was de mensch der zonde, die eenmaal aan de andere tafel der mensch-vergoding als koning
van de wereld, de duizenden laat zeggen: Hij is de Ongebrokene, zijn glans zal hem blijven, zijn
vleesch wordt nooit gebroken en zijn bloed in der eeuwigheid niet vergoten, knielt voor hem,
allen! want Hij is god-en-mensch-en-middelaar. Een stemme Gods en niet eens menschen! w
Zóó zagen Jezus' oogen den Anti-Christ, die het feestmaal aanrichtte van de mensch-vergoding.
En toen Hij dezen zag, toen groeide in Zijn liefde ook de wraak. Toen ving in hetzelfde uur de
ijver aan te branden, de ijver van de liefde, die Zijn volk sterken zal door het Avondmaal tot den
laatsten tijd toe; maar gloeide ook in die liefde de wil tot wraak! En aan het Avondmaal staande,
neemt Hij zich voor, om den Anti-Christ te verdelgen met het zwaard zijns monds x.
Nu kunnen wij niet verder.
Maar het behoeft ook niet. De Zoon des menschen is voor onze oogen bij "den Oude van dagen"
geweest y. Daar moest Hij in Zijn messiaansche bewustzijn heen. Want vandaar is Hij als God en
mensch gekomen.
Wij kunnen niet verder; en wij weten niet meer.
Maar wij weten en hebben genoeg.
Wij hoorden Zijn stem: een stemme Gods en óók des menschen.
Dit Avondmaal - wij weten het nu - is antiek èn modern. Het zegent den kleinste, en het vloekt
den grootste. Het is liefde en wraak. Het is teederheid en geweld. Het is antithese en synthese. En
het zou ons een groote schemering zijn, waarin "de voeten zich stooten aan al die schemerende
bergen" z, - als niet de Persoon van Christus zich hier ons wegschonk in klaarheid van profetie,
en in vastheid van koninklijke leiding, en in gemeenschap van priesterlijke liefde.
Zijne genade is ons genoeg.
Verder gaan dan dit ééne woord vermogen wij niet: genoeg!
1. Zinspeling op Jeremia 17 : 16, volgens Statenvertaling. Wel is die vertaling niet zuiver, maar
de gedachte, al staat ze dan niet in den tekst hier uitgedrukt, is toch bijbelsch en goed.
2. Hierover de noot in den aanvang van Hoofdstuk XVI, over: "De auteur zingt zijn eigen
psalmen."
3. De elevatie van het offer.
4. Zie bl. 221.
5. In het Oosten.
a. Niet eerder gepubliceerd.
b. Vgl. Johannes 10:30.