Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Ja, Zijn kerk zoekt heden de Heiland. Tot nu toe ging zij de wereld door, wadende door bloed,
het bloed van lammeren, stieren en bokken. Het bloed ook van het Paaschlam doorvochtigde de
aarde, bespatte de kleeren van de feestgangers, deed de engelen haast lijden bij God, en rookte
tegen den hemel aan. Nooit werd de aarde dronken genoeg; nooit werd de hemel verzadigd, naar
het scheen, van bloed.
Maar heden is de hemel verzadigd.
En op dit eigen uur breidt zich de Heilige Geest over de Paaschzaal uit en beweegt de ziel van
den mensch Christus, die ook zichzelf daartoe beweegt, om het Avondmaal te geven aan de kerk.
Brood neemt Hij, dat is: hetgeen geen bloed heeft. En wijn neemt Hij, dat is: hetgeen geen bloed
heeft. Brood en wijn, de bloedlooze teekenen, die neemt Hij aan. Niet langer zal de lijdenskreet
van |245| het stervende dier de lucht vervullen met gerucht, want in den éénen kreet van het
stervende Lam Gods: het is volbracht! zal alle levenssmart gestild zijn. In deze ééne
bloedstorting zal alle bloedstroom worden afgedamd.
Zoo brengt Christus Zijn kerk ter ruste. Hij gaat voor haar de teekenen kiezen uit het bloedloos
bestaan, en uit het allereenvoudigste van iederen dag, uit het volksvoedsel (brood) en uit den
volksdrank 5) (wijn). Dit is een spraak, waarin Hij tot Zijn kerk nu zegt: de pijn is vervuld, de
smart in het oneindige verdiept; en aan Mijn tafel geef ik Mij u tot een volkomen vereeniging.
Neemt en eet, en sticht Mij als uw Heer en Dienaar eeuwige gedachtenis.
Zoo wordt het Avondmaal de maaltijd van engelen en van menschen; de engelen eten wel niet
mee, maar het eten met den mond is het voornaamste niet. Eten met den mond is wel noodzaak
voor ons. Maar het is ook nu weer, gelijk altijd: Wij moeten inkeeren tot God. Niet dat wij zalig
worden, en dat wij genieten, en dat ons geloof verzekerd wordt, is in de wereld de hoofdzaak,
waar het om gaat. Dat Christus zich gedachtenis sticht; dat de eenige naam, die onder de hemel
is, ook onder den hemel uitgeroepen wordt; dat daarin Gods naam gedachtenis gesticht wordt en
Hij verheerlijkt wordt, - dàt is ook nu het einde aller dingen. God heeft alle dingen gemaakt om
Zijnszelfs wil u. Ook het Avondmaal heeft Hij gemaakt om Zijnszelfs wille. En als wij daarin
mogen zien het innigste wezen van het Heilig Avondmaal, dat God met Zijn maaksel in
gedachtenis van geloof, d.i. in gemeenschap van leven treedt, dan eten ook de engelen aan onze
tafel mede, want ook hun "spijze" is het, den naam Gods gedachtenis te stichten, en in dit
stichten zelf gesticht te zijn, opgebouwd in de liefde.
Zoo is Christus de Man van Smarten geweest, juist omdat Hij handelt als koning van de
heerlijkheid. Het is een groote smart, wanneer koningsbesef met slavendienst onverdrongen in
hetzelfde oogenblik voor dezelfde aandacht treden. Dus is het smartelijk |246| leed voor Christus
geweest, en een ongeloofelijke spanning, dat Hij grooten lust had tot het koningschap, dat
ónverbroken is, en in hetzelfde uur last moest geven, om het koningschap te vieren, tot het einde
der wereld toe, in den vorm van Zijn gebrokenheid en Zijn vernietiging.
Maar ook dit lijden van de Avondmaalsinstelling heeft de Man van Smarten gewillig en in liefde
gedragen.
Zijn menschelijke ziel heeft wel bittere pijn gevoeld, toen Hij brood in handen woog, en wijn in
bekers schonk. Toen zag Hij Zichzelf voor oogen, gekruist zijnde. Weinige oogenblikken later
slechts zal de Satan Christus voor oogen schilderen: "Christus, gekruist zijnde", en dat zal dan
het zweet Christus uit de poriën drijven, het zweet van angst, bloedzweet. Doch in deze
Paaschzaal, die thans de vergaderplaats werd van het eerste Avondmaal, heeft Christus, fier en
sterk, zichzelf voor zich geschilderd; gekruist zijnde. Zijn hand beeft niet, al trilde heel Zijn ziel
tot God. Zijn oog werd niet verdonkerd, al was Hij de Middelaar, die Zich bood in doffen staat