Deur Christus Alleen - AH Bogaards

mensch is hier inventie van den mensch. Maar Christus Jezus, die den gebroken Koning aan de
wereld voorhoudt, laat ons zien, dat het middelaarschap niet daar is, waar de mensch zichzelven
handhaaft, en zich in zijn koning sublimeert, doch daar, waar de mensch (de zoon des menschen)
vernietigd wordt en gebroken en verbrijzeld.
Dit is de evangeliseerende beteekenis van het Avondmaal. Door dit koningsmaal en dit
middelaarssacrament in handen te stellen niet van gewijde priesters, maar van Galileesche
visschers, heeft |243| Christus ook in de intieme Paaschzaal een woord gericht to heel de wereld.
Het was dit woord: interventie vóór den mensch bij God, is slechts inventie van God Zelf (1 Cor.
2). Hij beware de kerk er voor, dat zij ooit de wereld-profetie van het Avondmaal nalaten zou te
verkondigen. Het gaat de kerk aan, en het gaat daarom heel de wereld aan.
En nu ten laatste, het gaat de kerk aan.
Bij het Avondmaal heeft Christus Zich ook in de zuivere positie gebracht tegenover Zijn kerk.
Om te beginnen, dompelt Hij haar in, in de gemeenschap van Zijn lijden.
Dat doet Hij reeds in engen samenhang met hetgeen wij zooeven opgemerkt hebben. Wanneer
toch in de heele wereld van die dagen het koningschap vergoddelijkt, en de koning tot middelaar
uitgeroepen wordt, dan zal de staatsdienst van nu af aan den koning slechts huldigen, waar Hij
als ongebroken heros op den troon gaat zitten. Het Avondmaal der eerste Christenkerk is dus
geweest een inbreuk op de staatswet. Het is geweest een belijdenis van een anderen Heer en een
anderen Middelaar, dan de wereld van het heidendom dier dagen wou verdragen. Zoo werd het
Avondmaal een inlijving van de geloovigen in de lijdensgemeenschap van Christus. Van dit uur
af aan maakt Christus martelaren.
En Hij doet dat welbewust.
Want slechts door in de gemeenschap van Zijn lijden in te gaan, kan de geloovige "de
overblijfselen van Christus' lijden vervullen" s en daarin gemeenschap met den Heere oefenen.
Zoo vaak hij de kracht van het Avondmaal in zich zal willen voelen branden, moet hij zijn Heere
grijpen, om in zijn lijden te triumfeeren, om met Hem in verbrokenheid op te staan, en te
belijden, dat alles verliezen naar de wereld hetzelfde is, als God en Zijn Christus tot buit
gewinnen voor in eeuwigheid.
Christus zoekt Zijn kerk in het Avondmaal. Hij heeft onder Israël de altaren zien staan
en den
tempel zien rijzen uit den grond. Maar al die altaren, en ook heel die tempel, stonden stil. Ach,
dit |244| is het vreeselijke, dat de plaats waar God Zijn naam gedachtenis sticht, plaatsen van
stilstand zijn; het koninkrijk is nog niet bewegelijk, nog niet uitgaande tot de wereld.
Maar nu neemt Christus brood en wijn; Hij zendt Zijn visschers; Hij zendt mannen en vrouwen;
Hij zendt straks kleine winkeliertjes uit sloppen en stegen van Klein-Azië; Hij stuurt ze heel de
wereld over, - en overal is brood te krijgen en wijn te kweeken, en de tafel is geen stilstaand
altaar meer; de tafel is overal te plaatsen. Dus gaat heden het Oude Verbond haast in het Nieuwe
er
over. Waar het Oude Verbond enkel stilstandsplaatsen kent, opdat God Zijn naam gedachtenis
stichte, daar zal het Nieuwe Verbond overal, waar "twee of drie" in Christus' naam vergaderd
zijn t, gedachtenis aan Gods naam kúnnen stichten. Wij hebben een beweeglijke
Avondmaalstafel, een verplaatsbaren schotel, een opvouwbaren beker. In catacomben kunnen
geen altaren staan, maar wel een Avondmaalstafel en dat is de zegen, dien Christus geeft aan de
kerk, als Hij het Avondmaal instelt. De tabernakel reisde; dat was een schuchter begin. De
tempel werd van steen en stond op rotsen vast; dat was een armoedig vervolg. Maar de hoogste
tempel breidt zich over de wereld uit, en trekt met Gods koninklijk priesterdom mee, waar het
ook heengaat.