Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Want Hij, |239| die niets buiten Zich "verdrongen" heeft, mag alles van Zich aandringen in
zuiverheid en deugd.
Dit is Zijn recht; Zijn recht op eeredienst.
Ook - en dit is onze derde gedachte - ook tegenover de wereld treedt Christus bij de instelling
van het Avondmaal in zuivere verhouding.
Want het Avondmaal is niet maar een intieme maaltijd; het heiligst gastmaal is publiek. De
heiligheid is niet meer oudtestamentisch: een heiligheid ter afzondering, neen, in het Nieuwe
Testament handhaven alle heilige dingen wel de pretentie van een afgezonderd wezen; doch de
heiligheid schuift alle gordijnen weg, stoot elken hierarchischen ladder om, en stelt, hoewel haar
heilig wezen pretendeerend, haar heilige vormen voor allen ten toon. De eere-dienst van het
Nieuwe Testament wordt aangericht vóór de gordijnen.
Om deze reden is het Avondmaal een zaak, niet van de kerk alleen; maar het gaat de wereld aan.
Christus gaat niet met brood en wijn met den rug naar de wereld staan, om Zich te isoleeren in
een soort mysteriëndienst met brood en drank, alleen voor "ingewijden", neen, Hij handelt hier
onder de open zon. Hetgeen Hij hier aan de Apostelen beidt, dat laat Hij hen straks als
ambtsdragers "overnemen", om het aan anderen "over te geven". Het Avondmaal is geen
offerande van "ingewijden", achter de gordijnen, doch een "breking des broods" in het open
voorportaal van het paleis der opperste Wijsheid, die onder het eten nog blijft noodigen. Want in
het Avondmaal heeft Christus alle priesterschap in Zichzelf vervuld. Het priesterschap is nu
algemeen geworden, het breidt zich tot alle geloovigen uit, het komt van achter de gordijnen weg
en geeft zich aan elks oogen. Het is geen offer, maar een breking des broods.
En nu, omdat het Avondmaal niet een mysterie voor ingewijden is, maar een
geloofs-gemeenschaps-oefening met den levenden Christus, daarom gaat het Avondmaal de
wereld aan. Want Christus gaat de wereld aan. |240|
Wat is het dan, dat Christus tot de wereld zegt door en in het Avondmaal Hoe komt het dan, dat
dit sacrament, hoewel het naar het begin teruggrijpt, naar den oorsprong van Israëls eeredienst,
toch ook weer anderzijds de wereld aangaat, actueel is, zoo men wil modern, een tijdsteeken, een
tijdwoord
Om dat te zien, moeten wij even nog terug komen op ons vorig hoofdstuk. Het was geen toeval,
zagen we daar 4), maar het was een wijze beschikking van den God, die de geschiedenis maakt,
dat juist in den tijd van Christus' komst op aarde, de Romeinsche keizers zich als god hebben
laten vereeren.
Deze vergoddelijking van het koningschap en het keizerschap nu was een godsdienstige
handeling. De wereld van die dagen heeft daarin uitgesproken, dat de keizer-koning een soort
middelaar was, die de zinnelijke wereld van de menschen hier beneden in verbinding brengen
kon met de bovenzinnelijke wereld, waar "God" woont. Want, och ja, de heele toenmalige
wereld zocht naar het middelaarschap, en gaf op haar manier uitwerking aan de middelaarsidee.
Zij heeft het koningschap op het schild verheven, en den koning gemaakt tot middelaar en god,
want die koning is het hoogste punt van den berg der menschheid. En als nu de koning, als
opperste en schoonste mensch, god heet, dan is hij de mensch-god, dan is hij de middelaar. Dan
reikt, in den koning, het volk zelf tot in den hemel.
Zoo werd in dien tijd het koningschap tot goddelijke eer verheven. De blinkende haan op den
toren van Babel, dat was de koning-god. En de volksleiders waren de steenen in dien
Babelstoren, en het opperste van dien toren reikte nu in den hemel m. Dies reiken allen in den
hemel.