Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Testament. Maar daarna "zegent" Christus opnieuw. Hij zegent voor de tweede maal het restant
van brood en wijn. Die eerste zegening diende om brood en wijn af te zonderen van het
natuurlijk gebruik tot het ritueele gebruik van het sacrament van het Pascha; maar deze tweede
dankzeggende zegening drijft de afzondering ter heiliging nog verder door; want nu zondert
Christus, hetgeen het Oude Verbond toebehoorde, weer dáárvan af; en brood en wijn neemt Hij
thans in afzondering voor het Nieuwe Testament.
"Dit is het Nieuwe Testament in mijn bloed".
De tweede dankzegging, over brood en wijn gesproken, werpt dus het roer in de wereld om.
Dat is een heel groot ding geweest.
Want Christus erkent daarin, dat Hij als Messias in het keerpunt aller tijden staan moet in Zijn
gebrokenheid en dood.
Tot nu toe heeft alles naar Hem uitgezien. Van nu af aan moet alles op Hem terugzien.
Tot nu toe heeft het lam in 't Paaschfeest zinnebeeld moeten zijn, en schaduwbeeld, van den
komenden Christus zelf. Door dat lam heeft Hij allen op zich leeren vooruit zien. Maar nu het
einde van het begin der tijden Gods gekomen is, nu breekt, in het middenpunt van den tijd der
wereld, het begin van het einde aan. Daarom neemt Christus dat lam nu weg en legt Zichzelf op
tafel. Zichzelf in brood en wijn. En Hij zegt: doet dat tot Mijn gedachtenis. Tot een terugziende
gedachtenis.
Dus handhaaft Hij zich als vervulling van het Paaschlam, als kroon van het oude Verbond, als
inhoud van het Avondmaal, en als hoeksteen, draagkracht, Middelaar van het nieuwe verbond.
Dit kon ook niet anders zijn. Het Paaschlam was slechts iets. Maar aan een iets, een ding, kan in
de religie op den duur zich niemand hechten. Niet een ding hebben wij noodig, maar een
persoon. Niet een schaduw van de werkelijkheid, doch de persoonlijke werkelijkheid zelf.
Daarom stelt Christus Zijn persoon in de |238| plaats van "het" lam, en handhaaft Zich als
Messias ter rechter tijd.
Alle wegen liepen trouwens op dit punt uit, alle wegen in de wereld. Want daar schaterde door
de wereld een felle lach. Het was de lach der duivelen. Het Pascha werd geslacht en het bloed
van duizenden lammeren had vandaag gerookt tegen den hemel. Maar het ware Lam stond in het
midden van dien grooten bloedplas, en niemand lette daarop. Hierom lachte de hel. Op dezen
éénen dag was de tempelvoorhof vòl van "schaduwbeelden"; lammeren zonder tal. Maar Hij, die
van die alle de klare werkelijkheid was, werd niet gezien. Dus lachte de hel. Honderden priesters
traden op als keurmeesters van de lammeren. Zij moesten zijn: gaaf, ongebroken, en volkomen.
En zij hebben gekeurd, want dat was hun ambt. Doch heel die keuringsdienst was heden
gruwelijk veruitwendigd. Want dat de eisch van gave en volkomen offerdieren slechts een
"schaduwachtig" voorschrift was, om te wijzen op die volkomen gaafheid van het betere Lam,
dat te komen stond, en zonder zonde zijn zou, - dàt hebben de priesters niet begrepen. Nu is Hij
hier, hij, die de zondelóoze is, gaaf, volkomen, ongeschonden, heilig en "onnoozel". Maar
niemand ziet Hem. Door de veelheid der lammeren ziet men het ééne Lam niet meer. Toen
schamperde fel, dwars door den nacht heen, de schaterlach van Satan.
Maar Christus heeft dien gehoord. Hij heeft den lach vernomen.
En nu staat Hij op. Boven het dak van het huis ziet Hij welven den koepel van den hemel. En
tegen den schaterlach van de hel in, die den nacht doordavert, dreunt Hij in vollen ernst, - en het
gaat als een signaal van Koningswil àl de sferen door: Dit is Mijn lichaam, dit is Mijn brood,
neemt, eet, doet dat tot Mijn gedachtenis. Alzoo heeft Hij den lach der hel gebroken. Gods ware,
ééne Lam mag dan voorbij gezien worden door heel de wereld, - het heft zichzelf wel omhoog,
3) het dient zichzelf nu aan, het dringt zich òp met souverein gebaar, aan allen die gelooven.