Deur Christus Alleen - AH Bogaards

messiaansche zelfbewustheid durven beschikken over de gave Gods, d.i. over God zelf. Hij
beschikt toch over den Geest
Als knecht des Heeren wil Hij zichzelf den Heere dienstbaar stellen, en slechts voor Jezus' naam
gedachtenis stichten ter wille van Gods naam; gelijk wij zagen. Maar aan de àndere zijde is deze
Knecht der knechten óók zoo vrijmoedig, dat Hij durft beschikken over de krachten van den
Heiligen Geest, over de volle Majesteit en over de almachtige werking van den drieëenigen God.
Want immers, als Hij het Avondmaal instelt, dan is dat niet maar een nemen van brood en van
wijn als zinnebeeld van Zijn dood, maar dan is dat een nemen van brood en wijn mèt de kracht
van den Heiligen Geest. Eerst als die Geest zich paart bij het eten van het brood, en het drinken
van den wijn, eerst dàn komt er een geloofssterking, en een mystieke unie van den eter en den
drinker aan Christus' tafel, met Christus zelf, en in Hem met den levenden God. Zoo beschikt dan
de vrijmoedige geest van Christus, staande in de volle zekerheid van zijn zuiverheid, en deugd,
en bij voorbaat gansch inwendig verzekerd van Zijn recht op loon, - zóó, zeggen wij, beschikt de
vrijmoedige geest van Christus over den Heiligen Geest van God, opdat die de geloovigen straks
in brood en wijn met God in verbintenis houde, den naam Gods gedachtenis stichte, en beware,
en ook de gemeenschap onderhoude van menschenzielen aan Christus' lichaam en bloed.
Dit is de vrijmoedigheid in het uiterste en in het eerste.
Dit is nu de vrijmoedigheid van mijnen Heere Jezus. Zijn dood, Zijn gebroken vleesch en Zijn
vergoten bloed durft Hij leggen op de hoogste rotspunt der wereld, vlak onder de oogen Gods.
En Hij durft zeggen, Vader, Ik wil, dat de Heilige Geest met dit vleesch en bloed werkzaam zal
zijn, tot aan den dag der dagen toe. Vader, uit Uwe handen neem Ik Uwen Geest j. Want Mijn
|236| verbrokenheid, die tegen den hemel en zijn schoonheid overstaat, is toch de hooge eenheid
en het schoonste sieraad van zuiverheid en deugd. Ik kom, Vader en Mijn loon is met Mij k.
bij
Neen - "stemmen" waren hier niet noodig, gelijk bij Abraham, die de besnijdenis, gelijk
Mozes, die het Pascha uitrichten moest. Het nieuwtestamentisch sacrament is, naar het
uitwendige, soberder, zwakker, armer dan het oudtestamentische; en reeds in zijn
instellingsmoment is dat gebleken. Maar naar het verborgen wezen is het oneindig veel
krachtiger, voller, sterker, dan het teeken en zegel van het Oud Verbond, ook bij zijn instelling
reeds: Want Christus heeft de stem van binnen! De donder der stemmen is er wel, maar hij is zóó
krachtig, dat aardsche ooren hem niet meer vernemen kunnen. De donder echo't in Jezus' ziel.
Het sacrament des Nieuwen Testaments heeft zijn approbatie niet in donder of in theophanie; het
legitimeert zich alleen uit het messiaansch bewustzijn.
Maar deze "armoede" is de hoogste rijkdom!
In de tweede plaats: óók tot Zichzelf treedt Christus bewust hier in zuivere verhouding.
Want als Hij het Avondmaal instelt, dan neemt Hij Zijn recht in den eeredienst der toekomst,
d.w.z. in den eeredienst, op welken "de einden der eeuwen zullen zijn gekomen." l
Het is een ontroerende werkelijkheid, dat hier op dezelfde tafel het Paaschlam 2) staat geslacht,
als waaraan ook Christus aanligt, als gastheer van de zijnen. En dat nu Christus dat Paaschlam,
wanneer het zijn beurt gehad heeft en zijn volle recht van Hem gekregen heeft, van de tafel
wegneemt, om Zichzelven in zijn plaats te stellen.
Dit heeft Christus opzettelijk gedaan.
Het oogenblik, waarop Hij het brood zegende en den wijn dankzeggende zegende, is het moment
geweest, waarop het oudtestamentisch Pascha wijken moest voor het nieuwtestamentisch |237|
Avondmaal. Reeds bij het begin van den maaltijd was het brood "gezegend", en de tafeldrank
eveneens. Maar tot dit oogenblik toe, behooren zij tot den Paaschmaaltijd van het Oude